به گزارش اکوایران، در راستای همین مساله، بلومبرگ در گزارشی موضوع احتمال جایگزینی یوان به جای دلار در پرداخت‌های نفتی را بررسی کرده است.

در دیپلماسی، آنچه ناگفته می‌ماند، اغلب مهم‌تر از آن چیزی است که گفته می‌شود. پس از دیدار شی جین پینگ - رئیس‌جمهور چین - با پادشاه عربستان سعودی در ماه دسامبر، هر دو کشور با صدور بیانیه‌های طولانی از روابط رو به رشد متقابل در همه زمینه‌ها تمجید کردند ولی از اظهارنظر درباره ایده استفاده از یوان برای قیمت‌گذاری نفت، که بسیار شایع است، سکوت کردند.

بر اساس گزارش بلومبرگ، چین به عنوان یک قدرت نوظهور به دنبال آن است تا یکی از بارزترین و پایدارترین نشانه‌های هژمونی ۷۵ ساله ایالات متحده در خاورمیانه را از بین ببرد.

اگر به تئوری توطئه اعتقاد دارید، معرفی یوان نفتی و به دنبال آن سقوط سهم دلارهای نفتی، مهم‌ترین قطعه دومینویی است که به طور بالقوه سیستم مالی ایالات متحده را تضعیف می‌کند. این تصور شگفت‌آور ولی فقط یک توهم است. در محافل دولتی ریاض، ابوظبی، شهر کویت یا دوحه اگر راجع به یوان نفتی بپرسید، همه متفق‌القول می‌گویند که دلار اینجاست که بماند. حتی پس از سفر شی این رویکرد عوض نشد.

نگارنده مقاله بلومبرگ می‌نویسد که «در سفر اخیر به منطقه، من نشنیدم که یک مقام رسمی به طور جدی از آمادگی برای معرفی یک ارز جدید در ترکیب ارزی صحبت کند.»

پاسخ‌ها اینگونه هستند که فایده این جابه‌جایی برای ما چیست؟ دلار جریان معاملات بیشتری نسبت به یوان دارد. البته این پاسخ‌ها مودبانه است و پاسخ‌های صریح‌تر آن است که روی آوردن به یک ارز مدیریت‌شده که توسط یک ماشین مالی غیرشفاف و غیر قابل پیش‌بینی تولید می‌شود، درست نیست.

اما هر توهمی کمی چاشنی حقیقت و واقعیت هم دارد. شی منطقه را تشویق به استفاده از یوان برای تجارت نفت کرده است؛ اما به‌جای قیمت‌گذاری نفت بر اساس یوان، قیمت نفت را به یوان پرداخت می‌کند. چین از تولیدکنندگان خاورمیانه خواست تا پرداخت‌های نفتی را به یوان بپذیرند.

«محمد الجدعان» - وزیر دارایی عربستان - ماه قبل گفته بود: در مورد بحث درباره تسویه تجارت خود با دلار یا یورو‌ یا با ریال سعودی هیچ مشکلی ندارد.

«ناصر الزویدی» - وزیر بازرگانی امارات - گفت که حاضر است درباره تجارت‌های غیر نفتی با ارزهای غیر دلار گفت‌وگو کند.

در منطقه، پرداخت نفت به یوان مانند دری است که به روی همه باز شده و پیروان را به آن دعوت می‌کنند.

مقامات می‌گویند که هند ممکن است به عنوان یکی از خریدارن اصلی نفت خواهان پرداخت بهای نفت با روپیه باشد. با وجودی که چین ۲۶ درصد از نفت عربستان را خریداری می‌کند، ژاپن، کره جنوبی و تایوان هم سرجمع یک‌سوم صادرات نفت عربستان را خریداری می‌کنند و اگر عربستان به پرداخت نفتی چین به یوان بله بگوید، چگونه می‌تواند مانع از پرداخت قیمت نفت به وون کره و ین ژاپن شود؟

علاوه بر این‌ها بورس چین محل ناامنی برای تعیین قیمت‌ها است. شرکت‌های نفت خاورمیانه مشاهده می‌کنند که چگونه وقتی قیمتی از محدوده‌ای فراتر می‌رود، این قیمت‌ها دستکاری می‌شوند. به همین دلیل تولیدکنندگان اوپک تمایلی برای قیمت‌گذاری نفت در بورس چین ندارند.

کشورهای تولیدکننده نفت خاورمیانه دلایل دیگری هم برای وابستگی به دلار دارند. بیشتر ارزهای آن‌ها به دلار آمریکا متصل است و کشورها برای حمایت از ارزهایشان نیاز به ورود دائمی دلار دارند. این پس‌اندازها در حساب‌های دلار حفظ می‌شود؛ بنابراین کشورهای خاورمیانه می‌خواهند حساب‌های دلاری خود را قوی نگه‌دارند.

آنچه به نفع پترویوان است، تحریم‌های نفتی آمریکا است. ایالات متحده، کشورهای ونزوئلا، ایران و روسیه را تحریم کرده و در این شرایط راهی نمی‌ماند مگر آنکه پرداخت‌های جایگزین مانند یوان انتخاب شود. بررسی موارد مشابه مانند لیبی در دهه ۱۹۹۰ و عراق نشان می دهد که این موارد به دلار آسیب نزده است.

از قضا یکی از ارزهای نفتی که اخیرا ظهور کرده، درهم امارات است که هند از آن برای پرداخت قیمت نفت روسیه استفاده می‌کند. بررسی‌ها نشان می‌دهد که رابطه درهم و دلار در ۲۵ سال قبل بسیار محکم بوده که ثابت می‌کند دلار تنها ارز مهم در پرداخت‌های نفتی است.