آلن دلون، «صورت فرشته» سینمای جهان

آلن دلون، بازیگر مشهور فرانسوی که در مجموعه ای از آثار مشهور کلاسیک چون «ظهر بنفش»، «سامورایی» و «روکو و برادرانش» ایفای نقش کرده بود، در سن 88 سالگی درگشت.

دلون که با رونق سینمای فرانسه در دهه 1960 شناخته شد، در نقش‌های مختلفی از جمله پلیس‌ها، قاتل‌ها و فرصت طلبان زیبارو برای برخی از بزرگ‌ترین کارگردانان کشور از جمله ژان پیر ملویل، رنه کلمان و ژاک دوره بازی کرد. او همچنین با نویسندگانی از جمله لوکینو ویسکونتی، لوئیس مال، میکل آنژ آنتونیونی و ژان لوک گدار همکاری کرد؛ هرچند هرگز در تلاش‌های خود برای ساختن فیلم در هالیوود موفق نشد.

او که در سال 1935 در حومه پاریس به دنبال آمد قبل از اینکه در 14 سالگی مدرسه را برای کار در یک قصابی ترک کند چندین بار اخراج شده بود. دلون مدتی را در نیروی دریایی خدمت کرد و پس از معزول شدن به سمت بازیگری رفت. او توسط تولیدکننده هالیوودی دیوید سلزنیک در کن دیده شد و قراردادی امضا کرد ولی تصمیم گرفت شانس خود را در سینمای فرانسه امتحان کند و اولین بازی خود را در نقش کوتاهی در فیلم "وقتی زنی دخالت می‌کند" در سال 1957 بازی کرد.

ظاهر بسیار خوب دلون بلافاصله تاثیر خود را گذاشت، و او به سرعت به نقشهای اصلی رسید. در سال 1958 او نقش مقابل رومی اشنایدر را در فیلم «کریستین» بازی کرد، که در نقش یک سرباز و دختری موسیقی دان بازی کردند که عاشق هم می‌شوند. دلون و اشنایدر پس از این وارد یک رابطه عاشقانه واقعی شدند که شهرت دلون را به عنوان نمادی از جذابیت مردانه تایید کرد.

دو فیلم دلون در سال 1960 تاثیر قابل توجهی در سطح بین المللی داشتند: «ظهر بنفش» و «روکو و برادرانش».

ظهر بنفش، که نسخه فرانسوی «آقای ریپلی بااستعداد» بود دلون را به یک ستاره بزرگ تبدیل کرد، درحالی که «روکو و برادرانش»، که داستان یک خانواده دهقانی جنوب ایتالیا را روایت می‌کرد که به شمال مهاجرت می‌کنند سبب همکاری او با نویسنده معروف ایتالیایی «لوکینو ویسکونتی» شد. نویسنده ایتالیایی دیگر، «میکل آنجلو آنتونیونی»، در سال 1962 در فیلم «کسوف» او را به عنوان یک دلال سهام زبان باز انتخاب کرد. دلون در سال 1963 در فیلم حماسی «یوزپلنگ» دوباره با آنتونیونی همکاری کرد.  

وجهه جهانی دلون به‌گونه‌ای بود که او تلاش کرد به فیلم‌های انگلیسی زبان وارد شود، که با نقش کوچکی در فیلم کمدی «رولز رویس زرد» به کارگردانی آنتونی اسکویت آغاز شد. دلون پس از آن در فیلم «فرمان گم شده» درباره چتربازان فرانسوی در جنگ جهانی دوم،  وسترن »تگزاس آنسوی رودخانه» دین مارتین، و «آیا پاریس زیباست؟» حماسه جنگی دیگری با شرکت کرک داگلاس بازی کرد. ولی هیچکدام از آنها آنقدر موفق نبودند که او را در هالیوود جاگیر کنند؛ و دلون به پاریس بازگشت.

در سال 1967، او فیلم کلاسیک «سامورایی» را با کارگران «ژان پیر ملویل» ساخت که در آن نقش یک قاتل بارانی پوش را بازی می‌کرد. موفقیت داخلی این فیلم شروع مجموعه ای فیلم‌های جنایی شد، از جمله «قبیله سیسلی» در کنار ژان گابین، «بورسالینو» به کارگردانی ژاک دری و کلاسیک دیگری از ملویل به نام «دایره سرخ».

دلون همچنین در «دختری سوار بر موتورسیکلت» نقش مقابله مرین فیث فول را بازی کرد که فیث فول در آن دور اروپا را با موتور می گردد. و همچنین فیلم «استخر» که در مقابل نامزد سابقش اشنایدر بازی می‌کرد؛ فیلمی که با پیدا شدن جسد استفان مارکوویچ بادیگارد دلون در یک سطل زباله با یک رسوایی عمومی همراه شد و به بالاترین رده‌های فرانسه هم رسید.

او در دهه 1970 نیز همچنان به ساخت فیلم ادامه داد درحالی که تاثیرگذاری دهه قبل را نداشتند. فیلم «آقای کلاین» او به کارگردانی جوزف لوزی که دلون در آن نقش یک دلال هنری در جنگ جهانی دوم را بازی می‌کرد که هویتش با یک یهودی فراری اشتباه شده است نامزد دریافت نخل طلایی در بیست و نهمین دوره جشنواره کن شد اما در نهایت موفق به دریافت آن نشد، اما همان سال برنده 3 جایزه سزار شد. او در سال 1985 برای افسانه سورئال «داستان ما» جایزه سزار بهترین بازیگر را دریافت کرد.

او سپس ساخت فیلم را در شرکت فیلم سازی خود آغاز کرد و اولین کارگردانی خود را در سال 1981 با فیلم «کشتن یک پلیس» تجربه کرد.

دلون در دهه 1990 کار خود را کم کرد و در 1997 اعلام کرد که از بازیگری بازنشسته می‌‌شود، با اینحال در سال 2008 دوباره بازگشت و در نقش ژولیوس سزار در فیلم فرانسوی «آستریکس  در بازی‌های المپیک» ظاهر شد.

دلون زندگی شخصی پیچیده‌ای داشت، از جمله روابط طولانی با اشنایدر، میری دارک (که در سال 1982 پس از 15 سال زندگی مشترک از او جدا شد) و روزالی ون بریمن، مدل هلندی که با او صاحب دو فرزند شد و در سال 2002 از او جدا شد. او از سال 1964 تا 1968 با ناتالی دلون ازدواج کرد. آنها در سال 1964 صاحب یک فرزند به نام آنتونی شدند.

دلون باوجود اینکه شخصیتی بحث‌برانگیز است، همچنان نمادی در محافل هنری است. در فرهنگ عامه فرانسه،دلون با زیبایی معمایی و هیپنوتیزم‌آمیز بازی‌هایش، که باعث تجاری‌سازی تصویر او نیز شد، هنوز به عنوان یکی از غول‌های سینمایی شناخته می‌شود.