به گزارش اکوایران، شهرستان آرام کایجیانگ، در شرق استان سیچوان، به‌ندرت شاهد هر گونه ناآرامی است. ظاهراً مقامات آنجا می‌خواهند این کارنامه را حفظ کنند. امیدوارند تجهیزات سامانۀ نظارتی «اسکای‌نت» در این شهرستان را ارتقا دهند. بر اساس اطلاعیۀ تدارکاتی که در ماه اوت منتشر شد، مسئولان کایجیانگ خواهان دوربین‌هایی هستند که «شناسایی بیش از 60 چهره در ثانیه را پوشش دهند.» سامانۀ محلی باید آنقدر سریع باشد و ظرفیت داشته باشد که بیش از یک میلیارد و هشتصد میلیون عکس ذخیره کند (جمعیت کایجیانگ چهارصد و ده هزار نفر است). در این سند آمده «هیچ نقطۀ کوری» نباید وجود داشته باشد.

به نوشته اکونومیست، مسئولان ادعا می‌کنند که چنین اقداماتی از مردم محافظت می‌کنند. پیپلز دیلی، از رسانه‌های کمونیستی، باافتخار می‌گوید دوربین‌های مداربستۀ چین که بسیاری‌شان مجهز به فناوری تشخیص چهره‌اند «اجازه نمی‌دهند مجرمان جایی پنهان شوند.» چینی‌ها می‌گویند نگرانی از بابت جرائم خشن ندارند، از همین رو این ادعاها خالی از اعتبار نیستند. اما دوربین‌ها از حزب هم محافظت می‌کنند. دگراندیشان و معترضان را می‌شود به سادگی و مانند دزدان ردیابی کرد. همین که از خط خارج شدید احتمالاً دولت بفهمد.

به دلیل پنهان‌کاری حکومت، اندازه‌گیری اندازه و رشد حکومت نظاره‌گر چین دشوار است اما تحلیلگران تلاششان را می‌کنند. تیمی به رهبری مارتین براخا از دانشگاه ام‌آی‌تی، سه میلیون قرارداد تدارکات بخش عمومی را که بین سال‌های 2013 و 2019 صادر شده‌اند جمع‌آوری کرد و با استفاده از داده‌هایشان متوجه شدیم که مقامات 139 شهر چه تعداد دوربین امنیتی خریده‌اند. دربارۀ بعضی مکان‌های مهم مانند مناطق تبت و سین‌کیانگ، که در همه جایشان دوربین نصب شده است، داده‌ای وجود ندارد. این مسئله توضیح می‌دهد چرا فقط هشت و نیم میلیون دوربین نظارتی در قراردادها وجود دارد. در سال 2017، پیپلز دیلی گفت اسکای‌نت 20 میلیون دوربین دارد. دیگران این عدد را صدها میلیون دانسته‌اند.

ظاهراً، شبکۀ نظارتی چین، با تمام بزرگی‌اش، همچنان در حال رشد است. چاینافایل، مجلۀ آنلاین جامعۀ آسیا، اندیشکده‌ای در نیویورک، مناقصه‌های دولت چین را جمع‌آوری کرده است و مناقصه‌های دارای واژه‌های «اسکای‌نت» یا «نظارت» را در اختیار ما گذاشت. تعداد مناقصه‌هایی که از یکی از این عبارت‌ها یاد کرده بودند بین سال‌های 2010 و 2017 افزایش بسیاری یافت. طی پاندمی کووید 19 تعداد آنها کم شد اما دوباره افزایش یافته است.

نظارت در چین محدود به دوربین‌ها نیست. طیف گسترده‌ای از فعالیت‌ها، از خرید بلیط قطار و سیم‌کارت تا گرفتن یک دی‌دی (ورژن چینی اوبر) نیازمند استفاده از کارت شناسایی است -و از همین رو مردم را در معرض ردیابی قرار می‌دهد. برای نام‌نویسی در وی‌چت، اپلیکیشن پیام‌رسانی که تقریباً همه از آن استفاده می‌کنند و تحت نظارت پلیس است، هم به کارت شناسایی نیاز است. طی پاندمی، نظارت حکومتی به سطح کاملاً جدیدی رسید و شهروندان باید اپلیکیشنی را دانلود می‌کردند که رفت‌وآمدهایشان را کنترل و محدود می‌کرد. اگرچه قرار بود این اپلیکیشن باعث محدودسازی گسترش کووید شود، مقامات شهر ژنگژو با استفاده از آن مانع شکل‌گیری اعتراضات می‌شدند.

بسیاری از مکان‌های غربی هم پر از دوربین‌های نظارتی است و شرکت‌های خصوصی هم فعالیت‌های مجازی کاربران اپلیکیشن‌ها را ردیابی می‌کنند. اما غربی‌ها، در قیاس با چینی‌ها، چنین مسائلی را بدبینانه‌تر نگاه می‌کنند. در واقع، چنین به نظر می‌رسد که افکار عمومی چین عمدتاً حامی نظارت دولتی است. مطابق نتایج یک نظرسنجی از سه هزار نفر در سال 2018، 82 درصد حامی نظارت با دوربین‌های مداربسته بودند. حتی بررسی ای‌میل‌ها و استفاده از اینترنت توسط حکومت هم از حمایت 61 درصدی برخوردار بود.

یکی از دلایلش شاید این باشد که دیدگاه چینی‌ها بر اطلاعات ناقصی استوار است. دولت اخباری مانند ماجرای ژنگژو را که ممکن است تأثیری منفی بر فعالیت‌هایش داشته باشد سانسور می‌کند. پژوهشی از سال 2022 دریافت که وقتی به دانشجویان دربارۀ استفاده از نظارت برای سرکوب سیاسی گفته شد، حمایت از آن کاهش یافت. پاندمی و اقدامات سختگیرانۀ کنترل کووید حکومت هم شاید نظر مردم را نسبت به نظارت منفی کرده باشد.

در همین حال، دولت به پیش می‌رود. علاوه بر دوربین، دستگاه‌های ردیابی تلفن را هم به کار بسته و نمونه‌های صدای مردم را هم جمع‌آوری می‌کند. اگر حمایت از چنین مداخله‌ای کم شده باشد، حکومت به سادگی می‌تواند معترضان را پیدا کند.