به گزارش اکوایران، نیروی دریایی ایالات متحده به تازگی مأموریت ناو هواپیمابر یو‌اس‌اس دوایت آیزنهاور برای گشت‌زنی در خطوط کشتیرانی دریای سرخ و خلیج عدن جهت محافظت از کشتی‌های تجاری در برابر حملات نیروهای حوثی را تمدید کرده است. آیزنهاور بیش از ۲۰۰ روز پیش، در ۱۴ اکتبر، بندر اصلی خود در نورفولک را ترک کرد. ملوانان آیزنهاور تنها کسانی نیستند که مجبور به گذراندن زمان بیشتری دور از خانه هستند. مأموریت بسیاری از کشتی‌های اسکورت این ناو هواپیمابر نیز تمدید شده است.

به نوشته دَن گِرِیزِر، مدیر برنامه و عضو ارشد مرکز استیمسون برای وبگاه ریسپانسیبل استیت‌کرفت، نیروی دریایی آمریکا تا حدی به دلیل کمبود کشتی‌های مورد نیاز، با مشکلاتی در تهیه برخی از الزامات عملیاتی خود مواجه است. تهدید فعلی برای ناوبری در دریای سرخ دقیقاً همان سناریویی است که نیروی دریایی آمریکا زمان و منابع زیادی را برای ساخت ناوهای جنگی (ال‌سی‌اس) ساحلی صرف کرد. برنامه ال‌سی‌اس به عنوان «رزم‌ناو سطحی با قابلیت شبکه‌ای، چابک و پنهانکار که قادر به شکست تهدیدات نامتقارن و ضددسترسی در آب‌های ساحلی است»، در داخل آمریکا تبلیغ شد.

حملات موشکی و پهپادی نیروهای حوثی از ساحل و همچنین توقیف کشتی‌های تجاری در آب‌های محدود دریای سرخ، با تعریف کلاسیک یک تهدید نامتقارن در یک منطقه ساحلی مطابقت دارد. اما شناورهای ال‌سی‌اس در عملیات علیه حوثی‌ها دیده نمی‌شوند. در عوض، نیروی دریایی مجبور است یک گروه ضربت متشکل از رزم‌ناوهای موشک‌انداز کلاس تیکاندرونا و ناوشکن‌های کلاس آرلی برک را بیش از حد انتظار در منطقه نگه داشته تا یک گذرگاه دریایی مهم را باز نگه دارد.

ناو جنگی ساحلی یکی از دو شکست بزرگ کشتی‌سازی در ۲۰ سال گذشته است. مورد دیگر ناوشکن کلاس زاموالت است. هر دو برنامه در سال‌های پس از ۱۱ سپتامبر با جدیت آغاز شد و تقریباً بلافاصله به مشکل خورد. برنامه زاموالت شاهد افزایش قابل توجه هزینه‌ها بود که رهبران نیروی دریایی را مجبور کرد تا اندازه ناوگان را از ۳۲ فروند اولیه به ۷ فروند و در نهایت، به ۳ فروندی که واقعاً ساخته شدند، کاهش دهند. این سه کشتی در حالی که توانایی‌های رزمی وعده‌داده‌شده را ارائه نکردند، تقریباً هر کدام ۸ میلیارد دلار هزینه داشتند.

برنامه ناو جنگی ساحلی (ال‌سی‌اس) برای ساخت ۳۵ کشتی، ۲۸ میلیارد دلار هزینه در بر داشت. طبق گزارش دفتر پاسخگویی دولتی، نیروی دریایی انتظار دارد برای ۳۰ سال عمر مفید این ناوگان، بیش از ۶۰ میلیارد دلار دیگر برای بهره‌برداری از آن‌ها هزینه کند. کارایی رزمی این برنامه، همانند برنامه زاموالت، بسیار کمتر از حد انتظار است. این کشتی‌ها به صورت ماژولار طراحی شده تا خدمه بتوانند سیستم‌های مأموریتی را در بندر برای مأموریت‌های مختلف تعویض کنند. با این حال، مهندسان هرگز نتوانستند این ماژول‌های مأموریتی را به درستی راه‌اندازی کرده و در نتیجه، این طرح رها شد.

برنامه ناو جنگی ساحلی در نشان‌دادن شکست‌های فاحش، عملکرد درخشانی دارد. ناو جنگی یواس‌اس میلواکی مدت کوتاهی پس از راه‌اندازی دچار خرابی شد و در حالی که خدمه برای اولین‌بار تلاش می‌کردند کشتی را به سمت بندر سن دیگو هدایت کنند، مجبور شد به بندری در ویرجینیا یدک‌کش شود. کشتی‌های دیگر نیز از خوردگی آب شور، ترک‌خوردگی بدنه و خرابی واترجت‌ها رنج می‌بردند. ناو جنگی ساحلی کلاس فریدوم در اتصال دنده اتصال‌دهنده موتور دیزل خود به توربین‌های کشتی دچار مشکل شد. مشکلات چنان وخیم بود که رهبران نیروی دریایی عملاً تسلیم شده و شروع به بازنشسته‌کردن کشتی‌ها، چندین دهه زودتر از موعد کردند. نیروی دریایی یواس‌اس سیوکس سیتی را تنها پس از یک اعزام و کمتر از پنج سال پس از ورود کشتی به خدمت، از رده خارج ساخت.

اکنون رهبران نیروی دریایی آمریکا برای توسعه ناوچه کلاس کانستلیشن به منظور پرکردن شکاف توانمندی که باید توسط ناو جنگی ساحلی پر می‌شد، تلاش می‌کنند. آن‌ها با انتخاب ناوچه چندمنظوره اروپایی، یک طراحی اثبات‌شده که در حال حاضر در نیروی دریایی فرانسه و ایتالیا به کار می‌رود، به جای شروع از ابتدا، استراتژی امن‌تری را برای برنامه جدید برگزیدند. در آوریل ۲۰۲۰، نیروی دریایی آمریکا قرارداد طراحی و ساخت جزئیات اولین کشتی را به شرکت «فینکانتیری مارینِت مارین» اعطا کرد.

البته نیروی دریایی آمریکا صرفاً یک کشتی کاملاً توسعه‌یافته خریداری نمی‌کند. مهندسان با طراحی موجود کار خود را آغاز کرده و چند سال گذشته را صرف «توسعه» آن کرده‌اند. مانند بسیاری از تلاش‌های این‌چنینی، تغییرات در سیستم کشتی نیازمند اصلاحات در سایر سیستم‌ها شد و کل فرآیند به شکل مارپیچی پیش رفت. رهبران نیروی دریایی پنتاگون انتظار داشتند که اولین کشتی در سال ۲۰۲۶ تحویل داده شود، اما آن‌ها اخیراً اعلام کردند که به دلیل مشکلات طراحی، مسائل زنجیره تأمین و کمبود نیروی کار ماهر، اولین کشتی با سه سال تأخیر بیشتر روبرو خواهد شد.

آخرین برنامه موفق نیروی دریایی آمریکا برای ساخت ناوگان سطحی مشابه، برنامه ناوچه کلاس الیور هازرد پری بود. آخرین کشتی از آن کلاس، یواس‌اس اینگراهام در سال ۱۹۸۹ به کار گرفته شد.

اینجاست که خطر برنامه‌های تدارکاتی غیرواقعی خود را نشان می‌دهد. هنگامی که رهبران نیروی دریایی خود را متقاعد ساختند که یک طراحی رادیکال قبل از اینکه مفهوم آن واقعاً در دنیای واقعی به اثبات برسد، کارگر خواهد بود، خود را به برنامه‌ای متعهد می‌کنند که ممکن است برای چندین دهه با شکست مواجه شود.

نیروی دریایی آمریکا با صرف زمان و هزینه هنگفت برای برنامه کشتی جنگی ساحلی، ۴۰ سال از زمان ساخت‌وساز کشتی را هدر داد. این هزینه فرصت‌سوزِ عظیمی است و اکنون ملوانان آمریکایی که تحت مأموریت‌های طولانی‌مدت هستند، بهای آن را می‌پردازند.