به گزارش اکوایران، در ایران ۵ تا ۷ برابر نرخ متوسط و با نرخ سالیانه ۲۵ تا ۳۰ سانتیمتر در سال (هر ۵ سال ۱ متر) فرونشست در کشور رخ می‌دهد. مرکز پژوهش‌های مجلس اعلام کرده «آثار فرونشست به دو شکل مستقیم و غیرمستقیم بروز می‌کند؛ از جمله آثار مستقیم می‌توان به ترک خوردن، کج شدن، فروریختگی، فرسودگی بناها و تخریب و آسیب به شریان‌های حیاتی شامل خطوط حمل و نقل (مترو، جاده، راه‌آهن)، خطوط انتقال برق و مخابرات، شبکه فاضلاب، لوله‌های آب و گاز و نفت، کانال‌های دفع آب‌های سطحی، سازه‌های زیرزمینی (تونل و خطوط مترو)، پایه پل‌ها و شمع‌های مدفون در خاک و توسعه شکاف‌های زمین، شکست زمین یا گسیختگی آن اشاره کرد.»

مطالعات نشان می‌دهد استان‌های اصفهان، تهران، کرمان و خراسان رضوی در معرض خطر شدید فرونشست قرار دادند و این پدیده در اصفهان حدود ۱۰ هزار کیلومترمربع شامل ۳۰۳۰۰ واحد مسکونی را تهدید می‌کند.

بر اساس برخی گزارش‌ها «فرونشست در تهران به‌صورت مستقیم زندگی دو میلیون و 300 هزار نفر را تحت تأثیر قرار داده و مناطق 17، 18، 19، 20 و 21 را به‌طور جدی تهدید می‌کند. از مهم‌ترین زیرساخت‌هایی که در تهران در معرض خطر فرونشست هستند، می‌توان به فرودگاه امام خمینی(ره)، فرودگاه مهرآباد، خطوط انتقال انرژی در بخش جنوب غرب و خطوط قطار شهری و مترو اشاره کرد. به‌صورت کلی حدود 8 میلیون واحد مسکونی و 24 میلیون نفر در کشور در معرض خطرات و آسیب‌های فرونشست قرار دارند.»

تسنیم در گزارشی در این‌باره تعدادی از روش‌های پیشنهادی که در شرایط مختلف استفاده ‌شده را بیان کرده است؛ از جمله بهسازی خاک به روش تزریق، بهسازی خطوط انتقال گاز، بهسازی فرونشست با انحراف مسیر آب، استفاده از شمع برای بهسازی خطوط راه‌آهن، کاهش نشست پایه پل با تزریق مصالح مناسب (رزین) و مقاوم‌سازی خطوط لوله انتقال آب یا گاز در برابر فرونشست.

همچنین، بهسازی پی ساختمان‌ها در برابر فرونشست، استفاده از بتن یا مصالح متخلخل در پیاده‌روها و خیابان‌ها جهت هدایت آب‌های سطحی، استفاده از ژئوگرید در لایه‌بندی بستر و روسازی، استفاده از مصالح نوین مانند باکتری‌ها و رزین‌ها برای تزریق و استحکام‌بخشی بستر زیرساخت‌ها، از جمله دیگر موضوعاتی است که در این شرایط خطرآفرین باید در دستور کار دستگاه‌های ذی‌ربط باشد.