اقتصاددانی که رونق اقتصادی آمریکا بعد از جنگ جهانی دوم را پیش‌بینی کرد

لارنس آر. کلاین، اقتصاددانی بود که رونق اقتصادی آمریکا پس از جنگ جهانی دوم را پیش‌بینی کرد و در سال ۱۹۸۰ به دلیل توسعه مدل‌های آماری برای تحلیل و پیش‌بینی روندهای اقتصادی جهانی، برنده جایزه نوبل اقتصاد شد.

در پایان جنگ جهانی دوم، پروفسور کلاین، که به عنوان یک نظریه‌پرداز برجسته شناخته می‌شد، با باور عمومی که دوران پس از جنگ آمریکا را به یک رکود طولانی باز خواهد گرداند، مخالفت کرد.

با استفاده از مدل‌های اقتصادسنجی خود که بر پایه معادلات ریاضی بودند، او به درستی پیش‌بینی کرد که تقاضای انباشته برای کالاهای مصرفی و مسکن پس از جنگ، به همراه قدرت خرید سربازان بازگشته، نه تنها به بحران اقتصادی منجر نخواهد شد، بلکه باعث افزایش هزینه‌ها و رونق اقتصادی خواهد شد.

اگرچه او بارها در برابر نهادهای دولتی شهادت داد و به عنوان مشاور اقتصادی جیمی کارتر در جریان کمپین انتخاباتی سال ۱۹۷۶ او خدمت کرد، اما تصمیم داشت در حوزه آکادمی بماند — او به مدت ۳۳ سال در دانشگاه پنسیلوانیا اقتصاد تدریس کرد — و پیشنهادی برای پیوستن به دولت کارتر را رد کرد.

او در سال ۱۹۷۶ به مجله People گفت: «من فقط یک آکادمیسین هستم که مشاوره می‌دهم. اگر شما یک تکنیسین هستید و از شما درخواست کمک می‌شود، این وظیفه اجتماعی شهروندی است که آن را ارائه دهید.»

پیش‌بینی اقتصاد با مدل‌های بر پایه داده

استفاده پروفسور کلاین از داده‌های گسترده نظرسنجی‌ها برای ساخت مدل‌های آماری اقتصادی برای ایالات متحده و چندین کشور دیگر توسط اقتصاددانان در سراسر جهان پذیرفته شده است. کمیته نوبل در اهدای جایزه یادبود نوبل در علم اقتصاد به او نوشت: «تعداد کمی از پژوهشگران در زمینه تجربی علم اقتصاد به اندازه لارنس کلاین توانسته‌اند تا این حد تاثیرگذار باشند.»

جری آر. بهرمان، استاد اقتصاد و جامعه‌شناسی در دانشگاه پنسیلوانیا و همکار قدیمی کلاین، گفت که کار پروفسور کلاین بر این ایده بنا شده بود که اقتصاد مجموعه‌ای از موجودات پیچیده است — میلیون‌ها انسان، میلیون‌ها خانواده، شرکت‌ها، دولت‌ها و دیگر نهادها — و از طریق مدل‌های ساده می‌توان به درک ماهیت آن رسید.

این مدل‌ها،به اقتصاددانان امکان می‌دهد تا «پیش‌بینی‌هایی درباره اتفاقات محتمل در اقتصاد در صورت تغییرات قابل توجه در بازارهای بین‌المللی، مانند افزایش قیمت نفت، ارائه دهند.» برای مثال، افزایش قیمت نفت ممکن است بهره‌وری و قیمت صادرات در آلمان را تحت تاثیر قرار دهد و در نتیجه باعث افزایش بیکاری در هلند یا تاثیر بر صادرات هلند به بریتانیا شود.

پروفسور بهرمان افزود: «پیش از کلاین، کار بسیار کمی بر روی این مدل‌های تجمعی انجام شده بود.»

اقتصاددان عاشق بیس‌بال

لارنس رابرت کلاین در ۱۴ سپتامبر ۱۹۲۰ در اوماها متولد شد، دومین فرزند از سه فرزند لئو بایرون کلاین، کارمند دفتری، و بلانش مونهایت. او در مدارس عمومی آنجا تحصیل کرد و در سنین پایین به اقتصاد علاقه‌مند شد. او در زندگی‌نامه خود که برای کمیته نوبل نوشت: «اگرچه در آن زمان آگاه نبودم، اما رشد در دوران رکود بزرگ تاثیر عمیقی بر مسیر فکری و حرفه‌ای من گذاشت.»

در همان زمان، او به بیسبال علاقه شدیدی پیدا کرد و به عنوان یکی از اعضای تدارکات برای تیمی در لیگ‌های کوچک در اوماها کار می‌کرد. اما رویای او برای داشتن یک جایگاه حرفه‌ای در بیسبال در ۱۰ سالگی وقتی که با یک ماشین تصادف کرد و پای راستش به شدت شکست، به پایان رسید، و این آسیب تا پایان عمر او را تحت تاثیر قرار داد.

پس از نقل مکان با خانواده به سانفرانسیسکو، او مدرک کارشناسی خود را در رشته اقتصاد از دانشگاه کالیفرنیا، برکلی دریافت کرد و سپس برای تحصیلات تکمیلی به موسسه فناوری ماساچوست (M.I.T) رفت و یکی از اولین دانشجویان دکتری اقتصاد در این موسسه شد و در مدت تنها دو سال دکترای خود را به دست آورد.

در ام‌آی‌تی، پروفسور کلاین تحت نظارت اقتصاددان برجسته، پل ای. ساموئلسون، که تنها پنج سال از او بزرگ‌تر بود، آموزش دید. پروفسور ساموئلسون، اولین آمریکایی که در سال ۱۹۷۰ برنده نوبل اقتصاد شد، استاد راهنمای پایان‌نامه دکتری کلاین بود و او را به تجربه‌ای بی‌نظیر هدایت کرد.

او در سال ۱۹۴۴ ام‌آی‌تی را ترک کرد تا به تیم اقتصادسنجی در کمیسیون کاولز در دانشگاه شیکاگو بپیوندد. مدیر این کمیسیون، جاکوب مارشاک، به او ماموریت داد تا احیاکننده مدل‌های اقتصادسنجی باشد که توسط یان تینبرگن، اقتصاددان هلندی و برنده جایزه نوبل ۱۹۶۹، آغاز شده بود.

در شیکاگو، پروفسور کلاین در میان اقتصاددانان برجسته‌ای همچون هربرت ای. سایمون، تریگو هااولمو و تئودور اندرسون قرار داشت. در آنجا بود که با سونیا آدلزون، دانشجوی اقتصاد اهل نیوپورت، رود آیلند، که بعدها همسرش شد، آشنا شد. این دومین ازدواج او بود.

از همسرش، سونیا، سه دختر به نام‌های هانا کلاین، ربکا کلاین کندی و ریچل کلاین، یک پسر به نام جاناتان، هفت نوه و چهار نتیجه به یادگار مانده است.

بازگشت به آمریکا

پس از گذراندن یک سال تحصیلی در اروپا در سال ۱۹۴۷، پروفسور کلاین سال بعد به دعوت آرتور اف. برنز، که بعدها رئیس فدرال رزرو شد، به دفتر ملی تحقیقات اقتصادی در کمبریج، ماساچوست، بازگشت.

در دوران حضور در شیکاگو، پروفسور کلاین به حزب کمونیست پیوست، حرکتی که بعدها او را تحت فشار قرار داد. در مصاحبه‌ای در سال ۱۹۷۶ با مجله People، او گفت که اعضای حزب از او خواسته بودند قبل از سخنرانی برای مخاطبان کمونیست درباره اقتصاد مارکسیستی، به حزب بپیوندد. او در سال ۱۹۴۷ از حزب خارج شد. اما در سال ۱۹۵۴، هنگامی که در دانشگاه میشیگان تدریس می‌کرد، وابستگی گذشته او به حزب در جریان جلسات کمیته فعالیت‌های غیرآمریکایی مجلس نمایندگان مطرح شد و دانشگاه به او رتبه استادی نداد.

پروفسور کلاین سپس خانواده‌اش را به انگلستان برد، جایی که چهار سال در دانشگاه آکسفورد تدریس کرد. در سال ۱۹۵۸، دعوتنامه‌ای از مدرسه وارتون در دانشگاه پنسیلوانیا او را به آمریکا بازگرداند. او به هیئت علمی اقتصاد دانشگاه پن پیوست و تا سال ۱۹۹۱ به تدریس در دوره‌های کارشناسی و کارشناسی ارشد ادامه داد. او اندکی قبل از شصت‌سالگی‌اش به عنوان برنده نوبل اعلام شد.

در کارهای بعدی خود، نظریه‌های مدل‌سازی خود را به روابط بین اقتصادهای مختلف — جریان کالاها و خدمات و سرمایه بین کشورها — گسترش داد. او به کشورهای دیگر سفر می‌کرد تا اقتصاد آن‌ها را ارزیابی کند و نشریه‌ای به نام «بررسی اقتصادی بین‌المللی» را راه‌اندازی کرد که به طور مشترک توسط دانشگاه پن و دانشگاه اوساکا در ژاپن منتشر می‌شد. 

او در فیلادلفیا گروهی تحقیقاتی به نام «پیش‌بینی اقتصادسنجی وارتون» را تاسیس کرد (که بعدها توسط یک شرکت تحقیقاتی به نام IHS مستقر در دنور خریداری شد) و به عنوان محقق اصلی پروژه LINK بود، که مدلی جهانی برای پیش‌بینی روندهای اقتصادی ایجاد کرد.

نقل قولی معروف از او به یاد مانده: «تنها آزمون رضایت‌بخش در اقتصاد، توانایی پیش‌بینی است.»