گزارشی از قلب خط مقدم؛ چگونه مین‌یاب‌های اوکراینی سانت به سانت کشورشان را پس می‌گیرند؟

اکوایران: در این بازی، 50 سانتی متر می‌تواند فاصله مرگ و زندگی باشد. «تزار»، دامپزشک 35 ساله‌ای که حالا تبدیل به یک مهندس نظامی شده است، در 27 ژوئن عضوی از یک گروه پنج نفره مین‌زدایی در نزدیکی روستای «روبوتاین» بود. زمانی که دوئل‌های توپخانه شروع شد، سه ساعت از آغاز مأموریت صبحگاهی آن‌ها گذشته بود. ابتدا خمپاره‌ها آمدند - این به خودی خود به معنای توقف کار نبود. اما بعد از آن، مهمات خوشه‌ای آمدند و شروع به انفجار در بالای سرشان کردند. با خمپاره، می‌دانید کجا هستید. با خوشه‌ها شما در یکی از این دو گروه هستید: خوش شانس یا بد شانس. تزار با جراحات ترکش در بافت نرم پشت خود جان سالم به در برد و در بیمارستان محلی در حال نقاهت است. اما پنج تورنیکت هم نتوانست رفیقش، دیما شولگین را که فقط 50 سانتی متر با او فاصله داشت نجات دهد. او روز بعد در سن 35 سالگی بر اثر خونریزی درگذشت.

به نوشته اکونومیست، سرنوشت ضد حمله اوکراین به کار مهندسان نظامی آن بستگی دارد. مین‌یاب‌ها کلید شکستن حداقل سه خط دفاعی به خوبی برنامه ریزی شده روسیه هستند - و این میدان‌های مین در هیچ کجا بیشتر از دشت‌های باز منطقه زاپوریژیا، مرکز اصلی ضد حمله اوکراین نیستند. پیشرفت در اینجا بیش از هر جای دیگری از نظر استراتژیک مهم است. اما روسیه این را می‌داند و بر این اساس دفاعش را ایجاد کرده است. مین‌یاب‌های اوکراینی که وظیفه یافتن راهی برای عبور از آن را دارند باید با حدود 1500 مین در هر کیلومتر مربع مقابله کنند. قبل از اینکه توپخانه، هواپیماهای بدون سرنشین، جت‌ها و هلیکوپترهاو ابزارهای جنگ الکترونیکی روسیه کار خود را آغاز کنند. «بی‌خواب»، فرمانده گروهی که مسئول این ماموریت شوم در 27 ژوئن است، می‌گوید: «مین‌یاب‌ها به هدف شماره یک تبدیل شده‌اند. این یک شکار است، واضح و ساده."

اوکراین تاکتیک‌های خود را در روزهای اولیه ضد حمله تغییر داد. یک حمله ناموفق به سمت جنوب در 7 ژوئن باعث شد که تعداد زیادی از توانمندترین تجهیزات مین پاک‌کن غربی در میدان‌های مین گرفتار شده و سپس هدف قرار بگیرند. اکنون اوکراین در گروه‌های کوچک چهار یا پنج نفره، مین پاک کن‌ها را با پای پیاده به جلو می‌فرستد، به این امید که رصد نشوند. سپس پیاده نظام دنبال آن‌ها می‌رود. این یک انحراف از دکترین استاندارد ناتو است که بر نقش تجهیزات زرهی به عنوان محافظ تأکید می‌کند. «بیور» که فرماندهی هنگ مهندسی را برعهده دارد که به تیپ‌های تهاجمی اوکراین کمک می‌کند، می‌گوید: «این جنگ باعث می‌شود ما کارهای غیراستاندارد انجام دهیم. ما پوشش هوایی یا تجهیزات فراوان غربی نداریم، بنابراین مردم خود را به خطر می‌اندازیم؛ با تاکتیک‌هایی با گروه‌های کوچک، مانند فنلاندی‌ها در جنگ زمستانی [۴۰-۱۹۳۹].» او گفت که تاکتیک‌های غافلگیرکننده تنها راه برای شکستن مسیر مانعی است که از زمان جنگ جهانی دوم تاکنون مانند آن ساخته نشده است.

کار خطرناک‌تر از این نمی‌توانست باشد. بیشتر آن در سحر انجام می‌شود. اوکراینی‌ها عینک‌های دید در شب دارند که توسط شرکای غربی و داوطلبان محلی ارائه شده است، اما عینک‌ها بی‌نقص نیستند. "بی‌خواب" می‌گوید: «سلاح اصلی یک مین‌یاب چشم اوست. بنابراین مهندسان در اوایل صبح با سرعت حلزون، هشت تا ده متر از یکدیگر به جلو حرکت می‌کنند و کاوش می‌کنند تا زمانی که به فلز برسند. در تمام این مدت، هواپیماهای بدون سرنشین در آسمان پرواز می‌کنند و مین‌یاب‌ها در معرض خطر دائمی شلیک رگبار توپخانه قرار دارند. باران و ابر بهترین شرایط را فراهم می‌کنم، زیرا دید پهپادها را کاهش می‌دهند. اما در تابستان سوزان جنوب اوکراین، جایی که آفتاب‌زدگی به یک مصیبت جنگی رایج تبدیل شده است، چنین فرصت‌هایی نادر است.

مین یاب‌های خسته باید با طیفی از چیزهایی که در این حرفه به عنوان "غافلگیری" شناخته می شوند، دست و پنجه نرم کنند. این شامل کل موجودی مین‌های ضد نفر و ضد تانک شوروی است. مین «وزغ» ozm-72 که از زمین بیرون می‌پرد و ترکش‌هایی را در سطح کمر پرتاب می‌کنند. و تله‌های انفجاری که به اجساد متصل شده‌اند. به عنوان مثال، روی یکی از کشته شدگان اوکراینی در حمله نافرجام «مالا توچماچکا» در ژوئن مین گذاری شد. سه سرباز اعزامی به ماموریت تخلیه هنگام انتقال جسد به شدت مجروح شدند. ماموریت نیمه کاره رها شد.

تزار می‌گوید که بسیاری از کارهای مهندسی نظامی روسیه حیله گرانه است. اما نمونه هایی از طرز کار نامرغوب نیز وجود داشت. «گاها فراموش می‌کنند چاشنی را داخل آن بگذارند یا سیم‌ها را اتصال کوتاه می‌کنند.»

مین یاب‌ها می‌گویند اگر اوکراین تجهیزات مهندسی کافی و پوشش هوایی لازم برای فشار مکانیکی را داشته باشد، پیشرفت بسیار سریع‌تر خواهد بود.

اما بزرگترین عامل در تعیین موفقیت اوکراین ممکن است روحیه باشد. بیور می‌گوید که این ضد حمله به لشکر مهندسی نظامی اوکراین تلفات بدتری نسبت به سایر نیروهای ارتش وارد کرده است. «صادقانه بگویم، بسیاری از مردان ما ترسیده‌اند.» کاسپر، یک فرمانده 29 ساله گروه، اعتراف می‌کند که با قسمت وحشتناک‌تر جنگ دست و پنجه نرم می‌کند - کار کردن در میان بوی تعفن خون و اجساد. اما نشانه‌هایی وجود دارد که تازه‌ترین پیشرفت‌ها در نزدیکی روبوتاین ممکن است حس شجاعت را در بین مین‌یاب‌های اوکراینی ایجاد کرده باشد. کاسپر گزارش داد که او به تازگی از عملیات مین زدایی یک مسیر تخلیه پزشکی که در فاصله 100 متری مواضع روسیه قرار دارد، بازگشته است.

سرعت پیشروی حلزونی به این معنی است که این مرحله از ضد حمله، با تمرکز بر فرسایش قدرت آتش توپخانه و ذخایر روسیه، ممکن است ماه‌ها طول بکشد. بیور می‌گوید پیشرفت یکنواخت نیست. نمی‌توانید خیلی سریع جلو بروید وگرنه از جناح‌ها به شما حمله خواهد شد. امید این است که پس از عبور از خطوط اول، دفاع روسیه در ردیف‌های دوم، سوم و در برخی جاها چهارم، کمتر تهدید کننده باشد. پس از آن، ظرفیت مکانیزه محدودی که در حال حاضر در انبار نگهداری می‌شود، ممکن است هنوز روی جنگ را ببیند. مین‌یاب‌ها ابراز اطمینان می‌کنند که در نهایت دفاع روسیه را شکسته و اوکراین اشغالی را آزاد خواهند کرد. هر قدم به جلو نیازمند امید است. تزار می‌گوید: «مانند سوسک‌ها، ما راهی برای عبور خواهیم یافت، زیرا زندگی ما به آن بستگی دارد». او به محض این که پزشکان به او اجازه دهند به خط مقدم بازخواهد گشت.