این آگاهی به منافع در گروهی که هم ثروت دارد و هم قدرت قطعا بی‌عمل نیست. آن‌ها هرکاری بتوانند می‌کنند تا راه ثروت‌های بادآورده‌ای که از مسیر تورم و رانت به آن‌ها می‌رسد بسته نشود. یکی از این اقدامات فرار رو به جلوی آن‌ها و حمله آن‌ها به مدافعان اصلاحات اقتصادی واقعی است.

ذی‌نفعان وضعیت موجود برچسب «لیبرال» را چماقی می‌کنند برای حمله به آن‌هایی که می‌‌گویند نقدینگی (بخوانید تورم) مشکل اصلی کشور است و راه مقابله با آن تغییر راهبردهای کلی و کم‌کردن ناترازی‌های بی‌شمار اقتصاد ایران است. قاعدتا نفع‌برندگان تورم، پشت آن‌گروهی از اقتصادخوانده‌های کشور می‌روند که نگاه جریان اصلی علم اقتصاد (بخوانید نگاه علمی) به تورم ندارند و از آن جبهه به «پلنگ کاغذی» لیبرال‌ها حمله می‌کنند.

نمونه‌ای که نیلی می‌آورد نرخ‌گذاری ارز است. برای رانت‌خوارانی که ارز ترجیحی دریافت می‌کنند هرقدر این نرخ پایین‌تر باشد،‌ نفع بادآورده بیشتر خواهد بود. آن‌ها هستند که این نرخ‌های چندگانه را به‌عنوان راه‌حل‌هایی برای کاهش گرانی مطرح می‌کنند و پشت حمایت از فقرا خود را قایم کرده و بر ثروت رانت‌آورده خود می‌افزایند.