به گزارش اکوایران، دیپلمات‌ها امیدوارند که تمدید آتش‌بس موقت چهار روزه در غزه قبل از پایان آن اعلام کنند، اما برای این کار باید بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل را متقاعد کنند که این یک تله نیست که حاکمیت حماس در غزه را گسترش دهد.

استقبال از تمدید آتش‌بس

به نوشته گاردین، آتش‌بس موقت فعلی می‌تواند تا 10 روز ادامه یابد (با آزادی 10 اسیر به ازای هر روز)، اما قطر - که برای توافق بین اسرائیل و حماس مذاکره کرد - سقفی تعیین نکرده است. نتانیاهو و تیم نظامی‌اش گفتند که ارتش اسرائیل از همین حالا برای شروع مجدد درگیری‌ها پس از چهار روز آماده می‌شود، تهدیدی که غیرمنتظره نبود.

مشکل دیپلمات‌ها این است که هر دو طرف جنگ دلایل خوبی برای عدم تمدید آتش بس دارند. اگر همه اسرا آزاد شوند، حماس اهرم نفوذ خود را بر اسرائیل از دست خواهد داد. همچنین استدلال می‌شود که حماس نمی‌تواند بدون از دست دادن حمایت از سوی سایر گروه‌های نظامی رقیب فعال در غزه، مانند جهاد اسلامی فلسطین، امتیازات زیادی بدهد.

از نظر نتانیاهو، خطر در کشیده شدن به آتش‌بسی است که ساختارهای نظامی حماس را دست نخورده باقی می‌گذارد – نتیجه‌ای که برخلاف وعده او است که این نبرد، تکرار چهار درگیری قبلی با حماس در غزه نیست که این گروه را در قدرت باقی گذاشت.

علاوه بر این، نتانیاهو می‌داند که اگر به یک نتیجه مبهم بسنده کند، افراط‌گرایان راست‌گرا در کابینه‌اش او را محاصره خواهند کرد، و می‌توانند از کابینه ائتلافی خارج شوند. این به انتخاباتی منجر خواهد شد که مردم خواهان آن هستند و با توجه به نظرسنجی‌ها نتانیاهو در آن شکست سختی خواهد خورد.

بنابراین کسانی که برای تمدید آتش بس فشار می‌آورند، دست بالایی ندارند. آنها بر فشار داخلی خانواده‌های گروگان‌های هنوز رها نشده و همچنین فشار بین‌المللی برای ادامه کمک‌های بشردوستانه به غزه تکیه می‌کنند. در چند روز آینده ممکن است حقایقی روشن شود که نشان دهد غزه تا چه حد به یک قحطی جمعی نزدیک بوده است.

3 تصمیم‌گیر اصلی اسرائیل

دیپلمات‌ها سه بازیگر را در تصمیم‌گیری اسرائیل کلیدی می‌دانند؛ کابینه جنگ، دفتر نتانیاهو و و آژانس اطلاعاتی موساد و از بین این سه، موساد به احتمال زیاد از تمدید توقف موقت حمایت می‌کند.

این امید در میان دیپلمات‌ها وجود دارد که موساد این دانش را داشته باشد که نتانیاهو را متقاعد کند که حذف نظامی حماس حداقل باید به درستی تعریف شود و حدود آن با توجه به امکانات تعیین شود.

بحث کنونی درباره این است که جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا باید مستقیماً به نتانیاهو بگوید که بدون توجه به نتیجه جنگ، او از نظر سیاسی دوام نخواهد آورد و دستیابی به توافق برای میراث او بهتر خواهد بود. اما این مستلزم آن است که کشورهای عربی تمایل خود را برای پذیرفتن مسئولیت برای امنیت آینده اسرائیل نشان دهند.

اعلام روز جمعه رئیس جمهور مصر، عبدالفتح السیسی، مبنی بر اینکه او می‌تواند برای نیروهای حافظ صلح عرب نقشی در غزه ببیند، یک پیشرفت است. اظهارات او حداقل چشم انداز یک افق سیاسی را نشان می‌دهد که تا کنون وجود نداشته است، جدای از تداوم کنترل امنیتی اسرائیل بر غزه (که دور از ذهن به نظر می‌رسد).

سیسی خواستار تشکیل کشور فلسطین شد، که «خلع سلاح شده و تضمین‌هایی برای این امر در قالب نیروهای ناتو، نیروهای سازمان ملل، نیروهای عرب و آمریکایی وجود دارد. هر چه که بخواهید.» صحبت او در مورد نقش امنیتی موقت کشورهای عربی در غزه نیست، بلکه یک پیشنهاد بلندمدت پس از تشکیل یک کشور فلسطینی است.

اما این یک موافقت با نقش آینده کشورهای عربی به عنوان ضامن امنیتی است. شاید تصادفی نباشد که او این اظهارات را پس از صحبت با بایدن بیان کرد که در آن دوباره به او اطمینان داد که به اسرائیل اجازه نخواهد داد که آوارگان فلسطینی را از مرز غزه به سینا وادار کند. سیسی متقاعد شده است که اسرائیل می‌خواهد غزه را غیرقابل سکونت کند.

بایدن بار دیگر نقش آینده حماس در غزه را رد کرد. این امر مستلزم تلاش برای احیای آشتی بین جنبش سکولار فتح در کرانه باختری و حماس در غزه است. گفتگوهای آشتی بین این دو سازمان از سال 2005 تقریباً به طور سالانه در دمشق، مکه، قاهره، دوحه، الجزایر و جاهای دیگر برگزار شده است. هیچ کدام از آن‌ها ادامه نیافتند. اما اگر قرار است این چرخه‌های وصف ناپذیر خشونت پایان یابد، احیا و تقویت رهبری سیاسی فلسطین یک ضرورت است.