چگونه آمریکایی‌ها آمادۀ جنگ با چین می‌شوند؟

به گزارش اکوایران، در یکی از صبح‌های ماه جاری، 864 چترباز سوار هواپیماهای حمل و نقل سی-17 در پایگاهی در آلاسکا شدند و راهی مانور جنگ قدرت بزرگ بین کوه‌های آتشفشانی جزیرۀ بزرگ هاوایی شدند.

به نوشته هلن کوپر در نیویورک تایمز، فقط 492 نفر موفق شدند. درب‌های بعضی از سی-17ها مشکل داشت و دیگران هم مجبور شدند زود فرود بیایند. بعضی از چتربازانی که به آنجا رسیدند مچ پایشان پیچ خورد یا سرهایشان آسیب دید. و یکی -سربازی 19 ساله- در اثر باز نشدن چترش، سریع سقوط کرد. 

در سرتاسر میدان، فریادهای «چتر زاپاست را بکش» به گوش می‌رسید تا اینکه سرباز جوان به زمین خورد و تیم امداد برای درمانش رفت. صحنۀ وحشتناکی که پس از آن اتفاق افتاد بدترین کابوس همۀ چتربازان است.

اما سقوط 360 متری اریک پارتیدا هم واقعیت تلخی بود، آن هم در حالی که ارتش ایالات متحده سعی می‌کند خودش را و صدها هزار مرد و زن جوانش را برای جنگی دیگر، شاید با چین، متحول کند.

پنتاگون آن را جنگ قدرت بزرگ می‌نامد و بسیار خطرناک‌تر خواهد بود. این جنگ دو ارتش قدرتمند جهان -هر دو ابرقدرت‌هایی هسته‌ای- را مستقیماً با هم رو در رو خواهد کرد و شاید پای دیگر کشورهای هسته‌ای را هم وسط بکشد، از جمله کرۀ شمالی و روسیه را. آمار کشته‌های نظامیان ایالات متحده از مرگ‌بارترین درگیری‌های این کشور هم بیشتر خواهد شد.

چنین جنگی روی زمین، در دریا، در هوا و در فضا جنگیده خواهد شد. ارتش هم دقیقاً برای همین تمرین می‌کند.

تفنگداران دریایی را فراموش کنید که چون سبک حرکت می‌کنند به سرعت می‌توانند به هر جایی برسند. یا نیروی دریایی را که عملاً در اقیانوس آرام زندگی می‌کند. آن نیروهایی را که طی جنگ جهانی دوم حضور سنگینی در اقیانوس آرام داشتند و برنامۀ درگیری در آسیا توی دی‌ان‌اِی‌شان بود.

اما حالا، با افزایش احتمال جنگ با چین، ارتش بزرگ و دست و پا گیر در تلاش است پس از دو دهه جنگ با تروریسم در افغانستان و خاورمیانه خودش را متحول کند. بر خلاف طالبان یا دیگر شورشیان، چین ماهواره‌هایی خواهد داشت که از آسمان می‌توانند چینش نیروها را ببینند. در واقع، ارتش باید یاد بگیرد چطور زیر رادار پرواز کند.

برای سنجیدن توانایی ارتش برای اعزام سریع و جنگیدن در مجموعه جزایر اقیانوس آرام، سربازان واحد 25 پیاده نظام، همراه با نیروهای ژاپنی، استرالیایی، اندونزیایی و دیگر شرکا وارد دره‌های جنگلی شدند و سپس در هوای شرجی با تجهیزات از آنجا بالا آمدند.

طی مقداری از مسافت 45 کیلومتری در پرل هاربر، کارکنان کشتی حمل و نقل ارتش شیوه‌های گوناگون تخلیۀ تجهیزات نظامی و نظامیان را در اقیانوس آرام بررسی کردند.

و در نزدیکی ساحل شمالی اوهوا، سربازان تلاش کردند یک واحد فرماندهی و کنترل چندخودرویی را، همراه با ایستگاه‌های رایانه‌ای با صفحات بزرگ استتار کنند تا در قلب جنگل سبز شناسایی نشوند. 

رئیس‌جمهور سابق، دونالد جی. ترامپ و معاون رئیس‌جمهور کامالا هریس رویکردهای بسیار متفاوتی را برای جنگ روسیه در اوکراین مطرح کرده‌اند. رویکردهایشان به آشوب در خاورمیانه هم دست کم از لحاظ کلامی متفاوت است.

اما فارغ از اینکه چه کسی در نوامبر برنده شود، ایالات متحده به آمادگی برای جنگ در چین ادامه خواهد داد.

پکن روشن کرده که قدرتش در آسیا را افزایش خواهد داد، از نظامی‌سازی صخره‌های بدون سکنۀ اقیانوس آرام تا ادعای مالکیت بر آب‌های بین المللی. و همۀ این‌ها با تایوان شروع می‌شود که رئیس‌جمهور شی جین‌پینگ به ارتش چین دستور داده تا سال 2027 آمادۀ حمله به آن باشد.

در حالی که تایوان دفاع خودش را دارد، متخصصان نظامی می‌گویند سخت بشود تصور کرد که این جزیره بتواند بدون کمک ایالات متحده حملۀ چین را دفع کند. اتخاذ چنین تصمیمی با رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده خواهد بود، هر کسی که باشد، اما سیاستگذاران آمریکایی نگرانند که اگر ایالات متحده بخواهد برتری‌اش را حفظ کند، نمی‌تواند از این درگیری بیرون بماند.

ست جونز، معاون مرکز مطالعات راهبردی و بین المللی، گفت «تصور می‌کنم که حملۀ موفق چین به تایوان به تمام منطقه پیغامی را خواهد فرستاد. احتمالاً چین قدرت نظامی برتر منطقه خواهد شد، نه ایالات متحده، و چنین مسئله‌ای پیامدهای بسیاری خواهد داشت.»

برای نمونه، متحدان ایالات متحده در اقیانوس آرام ایمانشان را به بازدارندگی ایالات متحده از دست خواهند داد و با چین قرارداد امنیتی امضا خواهند کرد. ژاپن و کرۀ جنوبی -که هر دو با ایالات متحده پیمان نظامی دارند- ممکن است به باشگاه دارندگان سلاح هسته‌ای بپیوندند تا از خودشان در برابر چین دفاع کنند.

آقای جونز گفت «تا حد زیادی مثل سقوط امپراتوری روم است؟ نمی‌دانم اما سؤال درستی است.»

«جباریت مسافت»

ارتش ایالات متحده می‌داند حمله تایوان چقدر دشوار خواهد بود.

طی جنگ جهانی دوم، وقتی این جزیره فورموسا نام داشت و توسط ژاپن اشغال شد، فرماندهان ستاد مشترک، عملیات سرگذر را ارائه دادند، برنامه‌ای برای حمله که پایگاهی را در نزدیکی ژاپن در اختیار ایالات متحده قرار می‌داد تا از آنجا حمله کند. ژنرال داگلاس مک‌آرتور گفت حمله به تایوان زیادی خطرناک خواهد بود؛ به معنای عبور از دریایی مورد مناقشه برای جنگیدن در زمینی پیچیده در برابری ارتشی مجهز خواهد بود. برنامه‌ریزان نظامی گفتند حملۀ آبی و خاکی به جزیره سخت‌تر از حمله به نورماندی در روز دی جنگ جهانی دوم خواهد بود.

برنامه‌ریزان نظامی اندکی فکر می‌کنند نظامیان چین آمادۀ انجام یک حملۀ آبی و خاکی به تایوان هستند.

سرلشکر جفری اِی. فن‌آنتوِرپ، مدیر عملیات‌های فرماندهی اقیانوس آرام ارتش، در مصاحبه‌ای گفت «نخستین چیزی که باید انجام شود ایجاد یک نیروی مهاجم است که بسیار بزرگ باشد و بتواند وارد جزیره‌ای شود که از دفاع بسیار خوبی بهره‌مند است. باید از 160 کیلومتر تنگۀ تایوان گذشت، آن هم در وسیلۀ نقلیه‌ای که حین عبور بسیار آسیب‌پذیر است.»

به گفتۀ برنامه‌ریزان نظامی، چین احتمالاً از وسایل نقلیۀ آبی خاکی سبک استفاده کند تا بتواند موضعی دفاعی در تایوان به دست بیاورد اما آن وسایل باید از آب‌های شدیداً مین‌گذاری شده بگذرند. و در حالی که نیروهای هوایی هم سعی خواهند کرد آن زیرساخت را هدف قرار دهند، دست آخر هیچ راه مطمئنی برای گرفتن جزیره‌ای به بزرگی تایوان با تجهیزات دفاعی خودش و 23 میلیون نفر جمعیت وجود ندارد، مگر پیاده کردن نیروی نظامی -نظامیانی که باید از طریق دریا بیایند.

ژنرال فن‌آنتورپ گفت «بدون عبور نیروهای نظامی سوار بر کشتی از تنگه امکان‌پذیر نیست. راه دیگری وجود ندارد.»

به گفتۀ مسئولان آمریکایی، چین هم دارد روی این مسئله کار می‌کند. برنامه‌ریزان نظامی چین قایق‌های غیرنظامی را برای حمل نیروهای نظامی و تجهیزات به آن سوی تنگه تغییر کاربری داده‌اند و به دنبال ساخت اسکله‌های شناورند.

مسئولان ارتش هم می‌گویند امیدوارند مانورهای مشترک با شرکای اطراف اقیانوس آرام به مسئولان نظامی چین نشان دهد ایالات متحده چه ظرفیت‌هایی دارد و می‌تواند از چه چیزهایی استفاده کند.

مسئولان اشاره می‌کنند که بیش از یک چهارم نیروی نظامی 450،000 نفری فعال همین حالا هم به اقیانوس آرام اعزام شده‌اند. اما در تعریف این منطقه خیلی دست و دلباز عمل می‌کنند و منظورشان فقط نیروهای حاضر در ژاپن، کرۀ جنوبی و فیلیپین نیست و نیروهای حاضر در آلاسکا، هاوایی، واشنگتن، اورگان و کالیفرنیا را هم حساب می‌کنند. فاصلۀ تایوان تا پایگاه مشترک لوییز-مک‌هورد در نزدیکی تاکوما، واش، حدود 10،000 کلیومتر است؛ ارتش این جدایی را «جباریت مسافت» می‌نامد.

کشتی سرلشکر رابرت اسمالز ارتش ایالات متحده برای رساندن همۀ دستگاه‌های ارتش به صحنۀ اقیانوس آرام ضروری خواهد بود. این کشتی نود متری که اخیراً از طریق کانال پاناما برای مانور به نورفولک ایالت ویرجینیا رسید می‌تواند 900 تن وسیلۀ نقلیه و بار -و در صورت ضرورت نیروی نظامی- را حمل کند و کنار جزایر پهلو بگیرد.

کاپیتان آندر تامپسون، فرماندۀ یگان غواصی پرل هاربر بخشی از نیروهای اعزامی بود که چند هفته از تابستان گذشته را همراه غواصان نظامی فیلیپین بود و نخاله‌ها را از بندر استراتژیک مستقر در جزیرۀ شمالی فیلپین، بِتان، در حدود 200 کیلومتری جنوب تایوان پاکسازی کرد. 

این عملیات که بندر را عمیق‌تر هم کرد، در صورت بروز درگیری به کشتی‌های ارتش و نیروی دریایی دسترسی به بهتری به بندر می‌دهد. بتان نزدیک کانال باشی است که می‌تواند نقطه‌ای بالقوه برای انتقال نیروهای نظامی آمریکایی اعزامی به تنگۀ تایوان باشد.

نیروهای هوایی آمریکا نمی‌توانند بر تمام اقیانوس آرام برتری روانی اعمال کنند اما می‌توانند دالان‌هایی را باز کنند که ارتش آنها را «خطوط داخلی» می‌نامد و از طریق آنها مثلاً می‌شود بدون هیچ محدودیتی بین فیلیپین و دیگر جزایر رفت و آمد شود. ایالات متحده هم نیروهایی در آنجا دارد -حدود 54،000 نفر در ژاپن، 25،000 در کرۀ جنوبی و تعداد بسیار کمتری در فیلیپین.

مانورهای هاوایی که در میانۀ اکتبر تمام شدند برای کپی شرایطی طراحی شده بودند که می‌شود انتظار داشت نظامیان در جنگ با چین تجربه کنند. دیگر خبری از لباس‌های خاکی رایج در جنگ‌های افغانستان و عراق نیست. در هاوانا، نظامیان لباس‌های جنگلی پوشیدند و چهره‌هایشان را به آن رنگ درآوردند.

آنها روی مانورهایی کار کردند که با دیدن جنگ اوکراین و روسیه آماده شده بودند. آنان طی فقط 20 تا 30 دقیقه، واحدهای بزرگ و دست و پا گیر کنترل و فرماندهی عملیات را جمع و جابجا کردند و بدون استفاده از ماهواره‌های ارتش با یکدیگر ارتباط برقرار کردند تا دشمن نتواند مکالمه‌شان را شنود کند.

آموختن چگونگی پیشروی در تیم‌های کوچکی که بتوانند حمله و سپس ناپدید شوند بخش مهمی از تمرینات بود. ارتش 96 وسیلۀ نقلیۀ پیاده نظام سبز جنگلی را برای نظامیان فرستاد که هر کدامشان می‌توانست تا نه سرباز را از جنگل عبور دهد.

سرلشکر مارکوس اوانز، فرماندۀ یگان بیست و پنجم پیاده‌نظام، گفت «حرکت بسیار قدرتمندی است که بشود نیروهای کاربلدی متشکل از حدود 130 نفر را با آن وسیله‌ها در مسیرهای متفاوتی بفرستید و سپس آنها در یک نقطه جمع شوند تا به دشمن حمله کنند و بعد در مسیرهای متفاوتی ناپدید شوند.»

«زاپاست را بکش»

نخستین افراد از میان 864 چترباز ارتش که از آلاسکا راه افتادند، درست پس از طلوع خورشید در 7 اکتبر بر فراز سه کوه آتشفشانی دیده شدند.

از روی زمین، این منظره را می‌شد همچون یک آگهی بازرگانی هوابرد ارتش دید که در آن موج‌های پرندگان از کنار سی-17ها می‌پریدند و به زمین می‌رسیدند و چترهایشان بالای سرشان بود. قرار بود همۀ سربازان دو چتر داشته باشند، شامل یک چتر زاپاس برای مواردی که اگر چتر اصلی چهار ثانیه پس از پریدن از هواپیما باز نشد. 

حدود ساعت 7:35 صبح، سرهنگ دوم، تیم آلوارادو، فرماندۀ پادگان منطقۀ آموزشی پوهاکولوآ، با نزدیک شدن سی-17 بعدی به آسمان خیره شد.

او که دربارۀ پرش‌ها برایم صحبت می‌کرد گفت «چتربازان باید در این نقطه باشند؛ وگرنه هشدار ده دقیقه را خواهند گرفت. استاد پرش مراقب و مواظب است هیچ اختلالی در پرش چتربازان رخ ندهد.»

سی-17 در بالا غرید و چتربازان در آسمان شبیه چترهایی ظاهر شدند که یک دفعه چترهایشان باز شد. سرهنگ آلواردو ادامه داد «بعضی‌شان گره می‌خورند و برای همین باید طناب‌هایشان را باز کنند تا بد فرود نیایند.»

سپس با نظارت بر صحنه گفت «درست نیست.»

در برابر ما، چیزی شبیه سیگار در میانۀ سایبان چترها پایین می‌آمد. در بالای سر سرباز پاتریدا هوا از میان چترش رد شد و خط صافی شکل گرفت. اما هوا چتر را باز نکرد.

سرهنگ آلواردو به آرامی گفت «زاپاست را بکش»

زاپاس باز نشد. سرباز پاتریدا به زمین خورد و از دید ناپدید شد.

کاپیتان کالی مولن، پزشک ارتش، به طرفش دوید. نیروی امداد مستقر در تمام منطقۀ فرود همین کار را کرد.

اعضای واحد سرباز پاتریدا اول به او رسیدند. او آرام و هوشیار بود اما ستون فقراتش آسیب دیده بود. کاپیتان مولن رسید و بابت دویدن هفت دقیقه‌ایش نفس نفس می‌زد. او و سرگرد میچ مارکس، کمک پزشک ارتش، گردن و ستون فقراتش را بالا گرفتند تا مطمئن شوند آسیب دیگری ندیده است. 

کاپیتان مولن بعدتر به من گفت «خب، خیلی حرف می‌زد و گفت دردی ندارد.» اولین داروهایش را ساعت 7:45 صبح به او دادند و ساعت 8:20 دقیقه بالگرد شاهین سیاه امداد در حال پرواز به سوی بیمارستان بود.

روز بعد بیانیه‌ای شامل اطلاعاتی صادر شد. مطابق این بیانیه «امروز در هاوایی، یکی از سربازان یگان یازدهم هوابرد در حادثه‌ای حین آموزش آسیب دید.» در این بیانیه هیچ صحبتی از چتر باز نشده یا زاپاس نشد.

همچنین در این باره هم گفته نشد که بعدتر پزشکان چندین عمل روی مهره‌های سرباز پاتریدا انجام دادند. هنوز معلوم نیست آیا دوباره می‌تواند راه برود یا خیر.

در عوض بیانیه با گفتن اینکه هدف این تمرینات شامل آماده‌سازی چتربازان برای «عملیات‌عملیات‌های قاطع ارتش ایالات متحده در حوزۀ مسئولیت اقیانوس آرام» است، تمام شد.