او این شیوه را «صلاح‌دیدی» می‌نامد. شیوه‌ای که در آن، چنان مساله قیمت بنزین را پیچیده می‌کند که پای همه به آن باز می‌شود. حاصل هم این است که هیچ راه سرراستی برای قیمت‌گذاری آن وجود ندارد الا این‌که همه دور هم جمع‌شوند و این‌قدر چانه‌زنی و بحث کنند که آخرسر قیمتی از دل آن بیرون بیاید.

ناگفته پیداست که این شیوه در معرض هزار و صد مشکل و فساد قرار می‌گیرد؛ از طرفی جا را برای سیاسیونی باز می‌کند که می‌خواهند با رفتارهای عامه‌پسند به هزینه هزار آسیب به اقتصاد و رفاه مردم، برای خود رای و اقبالی جمع کنند. از سویی دیگر آن را بحث روز و محل دعوایی سیاسی و وز‌ن‌کشی‌ها می‌کند که این خودش مساله‌ی مشکل و ناممکن قیمت‌گذاری را پیچیده‌تر هم می‌کند. در نهایت هم این‌که هیچ‌کس مسئولیت نمی‌پذیرد!

 

بُرش‌های دیگر این سخنرانی:

۱. فرق داستان‌سرایی و تبیین‌‌ در علوم انسانی چیست؟

۲. ارزانی کارگر در ایران به‌معنی یارانه‌ای بودن آن است؟

۳. آیا می‌توان بدون یک تئوری واحد سیاست‌گذای اقتصادی کرد؟

۴. چرا در ایران هیچ‌کس مسئولیت قیمت بنزین را برعهده نمی‌گیرد؟

۵. آیا مدل کاست‌پلاس برای قیمت‌گذاری بنزین مناسب است؟

۶. داستان‌سرایی‌های بی‌پایان در اقتصاد ایران؛ نمونه ایده تناسبی قیمت‌گذاری بنزین

۷. چرا در ایران افزایش قیمت بنزین اعتراض‌آفرین است اما افزایش قیمت مسکن نه؟

 

کامل این سخنرانی را اینجا ببینید: