میلی به سد معترضان آرژانتینی می‌خورد؟

به گزارش اکوایران، تنها چند هفته پس از آغاز دوره ریاست جمهوری رهبر جدید آرژانتین، خاویر میلی، به نظر می‌رسید که او قصد دارد به قول خود مبنی بر زدن اره برقی به ریشه اقتصاد بحران زده این کشور عمل کند. میلی در سخنرانی تحلیف خود به ملت گفت: «هیچ جایگزینی برای شوک وجود ندارد.» او چند روز بعد نیمی از وزارتخانه‌های کشور را منحل کرد و 50 درصد ارزش پزو را کاهش داد.

اما در بحبوحه کاهش گسترده هزینه‌ها، قیمت‌ها همچنان به روند رشد خود ادامه می‌دهند. نرخ تورم سالانه آرژانتین به بالاترین میزان در سه دهه اخیر، یعنی 254.2 درصد رسیده است. میلی سال‌ها سوءمدیریت را مقصر اقتصاد ضعیف می‌داند و به هموطنان خود هشدار داده است که قبل از اینکه دستاوردی را احساس کنند، انتظار درد بیشتری داشته باشند.

به نوشته کانورسیشن، در حالی که بسیاری از اقدامات او حمایت می‌کنند، نشانه‌های واضحی از قطع ارتباط با جامعه وجود دارد. دولت او زودهنگام‌ترین اعتصاب عمومی تاریخ را متحمل شد و خیابان‌ها را در اختیار توده‌های معترض قرار داد. برای میلی نگران‌کننده‌تر، «قانون همه‌جانبه» او توسط کنگره ملی تقسیم‌شده‌ای که اکثریت آن را در اختیار ندارد رد شد، قانونی که از سیاست‌های اقتصادی گرفته تا خصوصی‌سازی نهادهای دولتی را در بر می‌گرفت.

با این حال، به نظر می‌رسد که این مقاومت تنها رئیس جمهور را جسورتر می‌کند. به نظر می‌رسد طرح او برای دلاری کردن اقتصاد، که برخی آن را صرفاً یک تاکتیک انتخاباتی می‌دانستند، قرار است زودتر از آنچه انتظار می‌رفت انجام شود. میلی همچنین یک «جنگ فرهنگی» را علیه منتقدان خود به راه انداخته است. اما اگر اقتصاد به زودی بهبود نیابد، او ممکن است با توده رو به رشدی از شهروندان ناراضی مواجه شود.

چالش میلی

شوک درمانی - که شامل حذف ناگهانی موانع تجاری و قوانین حمایت از نیروی کار و اجرای سیاست‌های شدید مالی است - در آرژانتین جدید نیست. این رویکرد جزء لاینفک برنامه اقتصادی آخرین دیکتاتوری (1976-1983) بود که آن را از پیشگام شوک درمانی آموخته بود: دیکتاتور شیلی، آگوستو پینوشه. در هر دو مورد، در نهایت یک بحران بدهی به وجود آمد.

دو مسئله شوک درمانی میلی را متمایز می‌کند. اولاً، او موقعیت سیاسی نسبتاً ضعیفی دارد - به ویژه در کنگره. دوم، مشخص نیست که چه تعداد از جمعیت آرژانتین آماده حمایت از اقدامات او هستند، زیرا خاطره بحران قبلی در تصور عمومی نزدیک است.

میلی پیش‌تر طرح‌های کاهش هزینه‌های گسترده‌ای را ارائه کرده است، از جمله کاهش حقوق و مستمری‌ها از طریق تورم و تعلیق بودجه دولت‌های محلی برای پرداخت حقوق و یارانه‌ها. او همچنین پروژه بلندپروازانه‌ای را برای تنظیم مجدد اقتصاد آرژانتین راه اندازی کرده است که شامل خصوصی سازی تمام شرکت‌های دولتی، آزادسازی تجارت و مقررات زدایی از نیروی کار است.

مخالفت اجتماعی سریع بود. علیرغم اینکه دولت با ممنوعیت انسداد جاده‌ها و تجمعات بزرگ مردمی سعی کرد از آن جلوگیری کند، اعتراضات خودجوش در شهرهای سراسر کشور برگزار شد. تشکل‌های کارگری و اتحادیه‌های کارگری با اعلامیه‌ها، اعتراض‌ها و دعاوی حقوقی بیشترین مقاومت را داشته‌اند.

سپس، در 24 ژانویه، زمانی که میلی تنها یک ماه بود به ریاست جمهوری رسیده بود، یک اعتصاب عمومی اعلام شد. این اعتصاب که حتی اتحادیه‌های محافظه کارتر آرژانتین را نیز در بر می‌گرفت، کشور را به بن بست کشاند.

در همین حال، میلی با مقاومت در کنگره مواجه شده است. انتظار می‌رفت که قانون همه جانبه او حمایت احزاب راست میانه و فرمانداران محلی را که نیاز به بودجه ملی دارند جلب کند. با این حال، دگماتیسم میلی، دولت را از پذیرش تغییرات درخواستی متحدان احتمالی خود باز داشت و این لایحه سقوط کرد.

میلی از زمان روی کار آمدن، روابط شکننده‌ای با استانداران و دیگر نیروهای سیاسی داشته است و قانونگذاران را «بازیگران متخلفی» نامیده است «که به دنبال گرفتن رشوه و تداوم وضعیت منحط موجود» هستند.

او به جای استفاده از پیروزی قوی انتخاباتی خود و اختلاف احزاب اپوزیسیون، تقابل و مقاومت نیروهایی را برانگیخته است که در حال متحد شدن هستند. به نظر می‌رسد افکار عمومی نیز در حال تغییر است، زیرا نسبت مردمی که در فقر زندگی می‌کنند از 45 درصد به تقریبا 60 درصد رسیده است.

با یک اقتصاد کند، تصور اینکه چگونه رئیس جمهور حمایت لازم را برای شوک درمانی خود پیدا می‌کند دشوار است.

دلاری شدن: قمار بزرگ میلی

بلندپروازانه‌ترین و در عین حال غیرقابل پیش‌بینی‌ترین عنصر، طرح میلی برای دلاری کردن ارز است. او ادعا می‌کند که این باعث ایجاد امید و راه اندازی مجدد یک اقتصاد رقابتی می‌شود و طبقه متوسط می‌تواند به راحتی سفر کند و کالاهای وارداتی را خریداری کند.

اما، بر اساس نرخ ارز فعلی، متوسط دستمزد فقط 218 دلار آمریکا در ماه است و احتمالاً به دنبال کاهش ارزش مورد انتظار پزو در ماه‌های آینده، این میزان بیشتر کاهش خواهد یافت.

اگر این طرح شکست بخورد، میلی می‌تواند انتظار مقاومت شدیدی را داشته باشد. آرژانتین تاریخ طولانی از قیام‌های مردمی دارد. در سال 2001، پنج رئیس جمهور در مدت دو هفته استعفا دادند و یکی از آن‌ها با هلیکوپتر از خانه صورتی (محل کار رسمی رئیس جمهور) فرار کرد.

از آن زمان به‌رغم اعتراض‌ها و بحران‌های منظم، همه دولت‌ها دوره خود را به پایان رسانده‌اند و سیاست‌های اقتصادی خود را دنبال کرده‌اند. آیا میلی این روند را می‌شکند و زود از پست خود بیرون انداخته می‌شود؟ یا اینکه او می‌تواند قبل از تمام شدن صبر جمعی، یک چرخش اقتصادی واقعی را به آرژانتینی‌ها نشان دهد؟