هرچند که معمار طرح حریم، یعنی سروناز امتیازی معمار در گفت‌وگو با رسانه‌ها تاکید کرده است: «تلاش ما ایجاد حریم امن است تا هنرمندان تئاتر در فضایی امن‌تر و آزادتر به فعالیت بپردازند و قرار نیست مجموعه را از مردم جدا کنیم؛ چون مردم باید فرهنگ را ببینند. پس هیچ سانتی از کار پیدا نمی‌کنید که ما انقطاعی میان بنا و مردم ایجاد کرده باشیم. حریم و حائلی که داریم، دیواره شفاف مواجی است و قسمت‌هایی مانند مترو، هواکش‌ها یا ورودی‌ها، هر یک، مانند صحنه تئاتر خواهند شد. یعنی حریم تئاتر شهر، خود، یک صحنه تئاتر است که مردم از لا‌به‌لای آن حرکت می‌کنند. تیغه‌هایی که با آن‌ها حریم را ایجاد کرده‌ایم، همچون نگاتیو‌هایی است که پشت هم حرکت می‌کند.»

اما تصاویر سه بعدی منتشر شده از حریم تئاتر شهر، به نوعی وجود حصار را تایید می‌کند. انتشار همین تصاویر نارضایتی برخی از اهالی حوزه شهرسازی و جامعه‌شناسی را در پی داشته است.

یک پژوهشگر انسان شناسی شهری هم کارزاری در مخالفت این اقدام ایجاد کرده است، طوماری که حدود ۳ هزار نفر آن را امضا کردند. در توضیحات این کارزار آمده است: «محوطه عمومی تئاتر شهر یکی از مهم‌ترین عرصه‌های شهری در قلب شهر تهران و متعلق به مردم است. تحدید این فضای عمومی با هرگونه حصار و مانع، ظلم بزرگی به حق مردم، پویایی شهر و بنای ارزشمند تئاتر شهر است.»

در بخش دیگر آن تاکید شده است: «ما امضاکنندگان این نامه، به‌عنوان شهروندان شهر تهران و فعالان فرهنگی و شهری، درخواست توقف فوری طرح حصارکشی را داریم. همچنین امیدواریم که در مرحله‌های بعدی، بدون نیاز به دخالت کالبدی و یک‌جانبه در عرصۀ این اثر ارزشمند، بتوان با راه حل‌های مشارکتی و مردم‌محور مشکلات موجود را برطرف کرد.»

در این گزارش در گفت‌وگو با چند پژوهشگر شهری و نویسنده کارزار توقف حصارکشی، استدلال موافقان و مخالفان طرح حریم تئاتر شهر را بررسی کردیم.

سوگل دانائی گزارش می‌دهد.