یکی از جلسات سیتی گپ  به  واکاوی ضرورت‌ها و اولویت‌های مقوله انتقال آب به عنوان یکی از تصمیمات برای تامین آب در کشور اختصاص یافت .

این نشست با حضور کارشناسان، مسئولین در نگارخانه تهران واقع در پردیس هنرهای زیبا دانشگاه تهران برگزار شد ، برگزار کنندگان این نشست معتقد بودند که توسعه و برنامه ریزی باهدف توسعه، رشد و پیشرفت در سطوح ملی، منطقه ای و شهری با مقوله برنامه ریزی منابع آب پیوند عمیقی دارد و این موضوع در کشور ایران به دلائل متعدد و محدودیت های مختلف از اهمیت بیشتری برخوردار بوده و هست.

نگاه بخشی به موضوع آب در نهادهای حاکمیتی باعث شده تا باوضعیت ناپایدارفعلی دراین زمینه مواجه باشیم. عملا روش های تامین منابع درچنین شرائطی از جانب سیاسیون و مدیران بیشتر موردتوجه قرارمی گیرد. درحال حاضرنیز مقوله انتقال آب دریا در دستورکار قرارگرفته است.

در این نشست به این پرسش پاسخ داده شد که  آیا میتوان در مقوله انتقال آب از دریا به تجربه کشورهای حاشیه خلیج فارس استنادکرد؟ آیا انتقال آب از دریا سهم چشمگیری در رفع مشکل تامین آب در کشور دارد؟ آیا این پروژه ها به صرفه است؟ هزینه این پروژه ها چگونه تامین میشود؟ 

  موافقین انتقال آب دریا براین باورند که چون سایر کشورها چنین اقدامی راانجام داده اند ما نیزبایدسهم خویش از آب دریا را برای رفع مشکل کم آبی برداشت کنیم . بعلاوه هزینه تمام شده یک لیتر آب را سه یورو در مشهد اعلام می کنند. ازنظرآنها کشورباید تمرکز و تاکیدبربخش کشاورزی را رها کرده  و درصنعت، معدن و خدمات سرمایه گذاری کنتد . 

به گفته یکی از کارشناسان این نشست ،مگاپروژه های انتقال آب صرفا نمایشی است برای تبلیغ درباره اینکه مشکل کم آبی حل خواهدشد. درحالیکه اگربه گزینه های دیگر بیندیشیم با صرف هزینه های بسیارکمتر خواهیم توانست دستاوردی بسیاربیشتر را رقم بزنیم.

به اعتقاد منتقدان ،انتقال آب دریا مقوله ای است که برای مناطق ساحلی که مشکل تامین آب دارند، ممکن است به صرفه باشد.اما قطعاچنین پروژه ای برای همه مناطق نه تنها به صرفه نیست بلکه حتی خسارتبار خواهدبود. بعلاوه با توجه به هزینه بسیاربالای این پروژه ها، سهم چندانی در رفع مشکل کم آبی ندارند.