«مادلین آلبرایت» درگذشت

به گزارش اکوایران، مادلین کی. آلبرایت، فرزند پناهندگان چک که از دست مهاجمان نازی و ستمگران کمونیست گریخت و سپس در ایالات متحده فرود آمد، و به عنوان یک دیپلمات و اولین وزیر امور خارجه زن شکوفا شد، روز چهارشنبه در واشنگتن درگذشت. او 84 ساله بود.

او پیش از اینکه به عنوان یک مدافع تهاجمی از سیاست های رئیس جمهور بیل کلینتون خدمت کند، به عنوان یک تحلیلگر درخشان در امور بین‌الملل به قدرت و شهرت رسید و در سال‌های پایانی خود، نماد فمینیست فرهنگ پاپ بود

خانواده آلبرایت مرگ وی را بر اثر سرطان اعلام کرده و گفتند: "او در میان خانواده و دوستان بود. ما یک مادر، مادربزرگ، خواهر، خاله و دوستی مهربان را از دست دادیم."

کودکی مادلین آلبرایت در زادگاهش چکسلواکی همزمان با جنگ جهانی دوم بود، زمانی که از دست نازی‌ها گریخت، و سال‌ها بعد با شکستن سقف شیشه‌ای کاخ وزارت خارجه، به عنوان اولین وزیر خارجه زن ایالات متحده برگزیده شد.

آلبرایت در 11 سالگی به عنوان پناهنده به ایالات متحده آمد. او در کتاب خود با عنوان «خانم وزیر: خاطرات» در سال 2003 نوشت: «این ایده که دختر چکسلواکی کمی قبل از شروع جنگ جهانی به دنیا آمد، روزی اولین زن وزیر امور خارجه آمریکا خواهد شد.»

آلبرایت به عنوان سفیر ایالات متحده در سازمان ملل متحد و وزیر امور خارجه در زمان رئیس جمهور سابق بیل کلینتون خدمت می کرد. او به عنوان وزیر، گسترش ناتو و مداخله نظامی در کوزوو را ترویج کرد.

آلبرایت در سال 2012 مدال آزادی را از باراک اوباما رئیس جمهور سابق آمریکا دریافت کرد.

 اوباما هنگام اهدای این جایزه به او گفت: «شجاعت و سرسختی مادلین به عنوان اولین زنی که به عنوان دیپلمات ارشد آمریکا خدمت کرد، به برقراری صلح در بالکان کمک کرد و راه را برای پیشرفت در برخی از بی‌ثبات‌ترین نقاط جهان هموار کرد».

ند پرایس، سخنگوی وزارت امور خارجه روز چهارشنبه گفت: "می توانم بگویم که تاثیر .... که او بر این ساختمان گذاشته است، هر روز تقریباً در هر راهرو احساس می شود."

او افزود: "او به عنوان اولین وزیر امور خارجه زن پیشگام بود و به معنای واقعی کلمه درها را برای بخش بزرگی از نیروی کار ما باز کرد."

زندگی‌نامه مختصر مادلین آلبرایت

ماری جانا کوربلووا در 15 مه 1937 در پراگ به دنیا آمد، خانواده او در سال 1939 هنگامی که آلمان چکسلواکی را اشغال کرد به لندن گریخت. او در 10 سالگی در سوئیس به مدرسه رفت و نام مادلین را برگزید.

او به عنوان یک کاتولیک رومی بزرگ شد، اما پس از اینکه وزیر امور خارجه شد، واشنگتن پست اسنادی را کشف کرد که نشان می‌داد خانواده او یهودی بودند و بستگانش، از جمله سه پدربزرگ و مادربزرگ، در هولوکاست جان باختند. این روزنامه گزارش داد که والدین او احتمالاً از یهودیت به کاتولیک گرویدند تا از آزار و شکنجه اجتناب کنند، زیرا نازیسم در اروپا قوت گرفت.

پس از جنگ، با خانواده لندن را ترک کردند و به چکسلواکی بازگشتند، سپس در تنگنای تصرف کمونیست ها قرار گرفتند.

پدرش، دیپلمات و دانشگاهی که مخالف کمونیسم بود، خانواده را به ایالات متحده نقل مکان داد و در آنجا به تدریس مطالعات بین المللی در دانشگاه دنور پرداخت. یکی از شاگردان مورد علاقه او کاندولیزا رایس بود که در سال 2005 در دوره ریاست جمهوری جورج دبلیو بوش، دومین وزیر امور خارجه زن شد.

آلبرایت در سال 2006 به نیویورک تایمز گفت: «بسیار قابل توجه است که این استاد مهاجر چک دو وزیر امور خارجه را تربیت کرده است».

آلبرایت در کالج ولزلی در ماساچوست تحصیل کرد و از دانشگاه کلمبیا مدرک دکترا گرفت. او به شش زبان از جمله چکی، فرانسوی، لهستانی و روسی و همچنین انگلیسی مسلط یا نزدیک به آن شد.

او در سال 1959 با وارث روزنامه جوزف مدیل پترسون آلبرایت ازدواج کرد که در حین کار در دنور پست با او آشنا شد و صاحب سه دختر شدند. آنها در سال 1982 طلاق گرفتند.

او پدرش را در دانشگاه دنبال کرد، اما در سیاست دموکراتیک نیز شرکت کرد. آلبرایت در سال 1976 به کارکنان سناتور ادموند ماسکی، دموکرات مین پیوست و دو سال بعد به عضویت کارکنان شورای امنیت ملی رئیس جمهور جیمی کارتر درآمد.

از زمان خروج از دولت کلینتون، او یک سری کتاب نوشته است. یکی، "جهنم و مقاصد دیگر" در آوریل 2020 منتشر شد. دیگران شامل زندگی نامه او، "خانم وزیر: یک خاطره" (2003) و "خواندن سنجاق‌های من: داستان هایی از جعبه جواهرات یک دیپلمات" (2009) هستند.

 سادگی زبان آلبرایت به فرهنگ عامه نفوذ کرد. شخصیت امی پولر ستاره «پارک‌ها و تفریح» تصویری از آلبرایت در دفترش داشت.

در سال 2005، سریال تلویزیونی "دختران گیلمور" شخصیت روری در خواب دید که آلبرایت، با کت و شلوار قرمز و سنجاق عقابی، مادرش است.

در سال 2018، او و کالین پاول و هیلاری کلینتون وزرای خارجه سابق، در «خانم وزیر» به وزیر امور خارجه خیالی توضیح دادند، جایی که او با شور و اشتیاق درباره خطرات ناسیونالیسم توهین‌آمیز صحبت کرد.