به گزارش اکو ایران ، مناطق جنوبی شهر تهران مقصد اصلی طرح جهاد تولید مسکن هستند . بلند شدن ساختمان های این بخش از شهر برای رونق ساخت و ساز و سودآور کردن پروژه های ساختمانی راهکارمدیریت شهری برای جذب سرمایه گذاران است .

اما برخی کارشناسان شهری معتقدند که افزایش ساخت و ساز در این مناطق بدون توجه به طرح تفصیلی کیفیت زندگی را در این محدوده ها کاهش داده و چالش های کم آبی و فرو نشست را هم نباید در طرح های مسکن سازی در جنوب تهران نادیده گرفت .

مهدی اقرارایان ، رییس کمیسیون نظارت و حقوقی شورای شهر تهران دراین رابطه به اکو ایران می گوید : اگر قرار باشد تصمیمی برای منطقه ای مانند 19 یا 22 گرفته شود که چشم انداز جمعیتی اش بیش ازآن چه در طرح تفصیلی برای آن متصور شده باشد ، در کمیسیون ماده 5 مورد بررسی قرار می گیرد و در طرح های بزرگ در شورای عالی شهرسازی نیز به تصویب می رسد در این کمیسیون نماینده  نهادهای دیگر هم حضور دارند و شهرداری دراکثریت نیست ،یعنی مجموعه‌های دیگری هستند که آنها ذی‌نفع هم نیستند؛ بررسی می‌کند و اگر احیانا این تغییر کاربری‌ها چالشی ایجاد کند،براساس وظیفه ای که این کمیسیون دارد با آن مخالفت می شود .

وی معتقد است :  یک جریان ساخت و ساز (که من نام آن را مافیای سازندگان می‌گذارم)   می‌ترسند و نگران این هستند که فلش ساخت و ساز از شمال شهر تهران و غرب تهران به سمت جنوب شهر حرکت کند. اگر که فلش ساخت و ساز مسکن از غرب تهران و شمال تهران به سمت جنوب شهر حرکت کند به شرط ساخت مسکن باکیفیت یعنی مسکنی باشد که کیفیت داشته باشد، به دلیل اینکه قیمت زمین در آنجا شرایط مناسبی دارد، حتما اقتصاد ساخت و ساز مسکن برای سوداگران مسکن با چالش جدی مواجه خواهد شد. اینکه ما مطرح می‌کنیم بعضی از کارشناسان معتقد به یک چنین مساله‌ای هستند، باید نظرات کارشناسی منطقه را هم بشنویم. تجربه‌ی موفق این کار در دنیا هم وجود دارد؛ یعنی شما بسیاری از کشورهای اروپایی را هم که نگاه می‌کنید، می‌بینید بعد از جنگ جهانی دوم برای توسعه شهرها می آیند از کارخانه‌هایی استفاده می‌کنند که در حومه ی شهرها بوده و این کارخانه‌ها در فرآیند جنگ آسیب دیده و با ساخت ساختمان‌های بلندمرتبه ضمن تامین سرانه‌ها و ضمن پیش‌بینی اتصال به شبکه حمل و نقل عمومی،   چالش های مسکن را حل می کنند .

اقراریان چند شرط را برای موفقیت طرح ساخت و ساز در بافت فرسوده و مناطق جنوبی شهر مطرح کرد و گفت : اولین و مهم‌ترین نکته‌ی آن، محدودیت در واگذاری است یعنی ما نباید اجازه بدهیم از سایر شهرها در تهران با نگاه سرمایه‌گذاری مسکن خریداری شود یعنی اولویت را باید بدهیم به همین 4 میلیون مستاجری که طی ادوار گذشته به هر دلیلی در شهر تهران سکونت دارند.

وی افزود : ما با یک گروه‌هایی هم مواجه هستیم که اینها در تهران به صورت موقت زندگی می‌کنند مانند دانشجویان. دانشجویانی از شهرستان ها می‌آیند که یا در خوابگاه و یا مستاجرند یا با نیروهای مسلح مواجه هستیم که از استان‌های خودشان بعضا مامور می شوند و می‌آیند یک مقطعی در پایتخت هستند و برمی‌گردند. یعنی باید در سامانه‌ی اسکان اینها را از همدیگر تفکیک کنیم و اجازه ندهیم که مهاجرت به تهران اتفاق بیافتد. مهاجرت بی‌رویه به تهران دارای ابعاد امنیتی هم هست. این مهاجرت هم مربوط به شهروندان و اتباع ایرانی می‌شود و هم مربوط به اتباع غیرایرانی می‌شود

وی در خصوص این که سرانه‌های خدماتی در این مناطق از چه طریقی باید تامین شود؟هم توضیح داد : یک فضایی است  که   از 100 درصد این فضا، پنجاه درصدش را زیر بار دو طبقه یا سه طبقه می رود اما همین فضای 100 درصدی را تنها 10 درصدش را بارگذاری می کنید  و ارتفاع ساخت را تا 11 طبقه بالا می برید ، این چه آسیبی می تواند به شهر بزند؟ وقتی شما 90 درصد فضا را آزاد کردید برای اینکه آنجا بوستان، مجموعه ورزشی،  مسیر پیاده‌روی و یا  پارکینگ شود.

اقراریان اضافه کرد :من نمی‌دانم واقعا این چه الگو و مدل شهرسازی است که شما در تهران یک شهر زیبا و قشنگ دارید، در شمال شهر تهران با ساختمان‌های بلند و با ساختمان‌های شیک و با امکانات بسیار بالا؛ و یک شهر زشت به معنای سیمای شهری و یک شهری که فرسوده و خسته و آسیب‌دیده است را در جنوب شهر تهران داریم. مادامی که کیفیت زندگی در جنوب شهر تهران افزایش پیدا نکند، مردم جنوب شهر خانه‌هایشان را اجاره می‌دهند و اگر یک امکاناتی داشته باشند می‌روند در مناطق میانی شهر تهران مسکن اجاره می‌کنند!   این یک واقعیت است.