کارشناسان «نداشتن منابع زیرزمینی»، «ارتباط سازنده تجاری هم‌زمان با شرق و غرب معروف به سیاست‌چندجانبه از دهه ۹۰ میلادی»، «سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی بسیار زیاد» و «نزدیکی جغرافیایی به چین» را از دلایل رشد خوب ویتنام نام برده‌اند.

در مقابل کارشناسان «وابستگی رشد به درآمدهای نفتی»، «شروع تحریم‌های آمریکا علیه ایران با تولید نفت شیل و کاهش اهمیت راهبردی خلیج‌فارس»، «اصرار بر قیمت‌گذاری دستوری گسترده»، «ممنوعیت‌های واردات و صادرات» و «بزرگ شدن ابرچالش‌های سه‌گانه صندوق‌های بازنشستگی، انرژی و کم‌آبی» را از مهمترین دلایل کاهش رشد ایران در دوره چهارم نسبت به دوره اول و سوم عنوان می‌کنند.

نبود یا ضعف عوامل کاهنده فوق باعث شده بود در سال‌های دوره سوم ۱۳۶۷ تا ۱۳۹۰، حتی با وجود کمک‌های بین‌المللی رشد ویتنام و ایران گام به گام در کنار هم حرکت کند.