برندگان و بازندگان بزرگ نظم جدید جهان

به گزارش اکوایران، بزرگ‌ترین اقتصادهای جهان یارانه‌های هنگفتی را در رقابتی بی‌سابقه برای برنده شدن در صنایع آینده ارائه می‌کنند. بازنده ها: همه کشورهایی که نمی‌توانند چنین هزینه‌هایی را پرداخت کنند.

طبق آنچه در گزارش تحلیلی روزنامه وال استریت ژورنال آمده، اعتبارات مالیاتی جدید برای تولید باتری‌ها، تجهیزات انرژی خورشیدی و سایر فناوری‌های سبز، سیل سرمایه‌ها را به سوی ایالات متحده می‌کشاند، اتحادیه اروپا در تلاش است تا با بسته حمایتی انرژی سبز خود پاسخ دهد. ژاپن اعلام کرده است که برای تامین مالی موجی از سرمایه‌گذاری در فناوری سبز، 150 میلیارد دلار وام ارائه دهد. همه آنها تلاش می‌کنند تا کمتر به چین وابسته شوند، چینی که در زمینه‌هایی از جمله تولید باتری‌ها و مواد معدنی پیشتاز است.

در حال حاضر، برخی از بازیگران کوچک‌تر عقب مانده‌اند. بسیاری از آنها اقتصادهای چابکی هستند که در طول دهه‌های تجارت آزاد در حال رشد بودند، اما در دوران جدیدی از سیاست‌های صنعتی تهاجمی در وضعیت نامناسبی قرار دارند. کشورهای صنعتی مانند بریتانیا و سنگاپور مقیاس لازم برای رقابت با بزرگترین بلوک‌های اقتصادی را در ارائه یارانه ندارند. بازارهای نوظهوری مانند اندونزی که امیدوار بودند از منابع طبیعی خود برای بالا رفتن از نردبان اقتصادی استفاده کنند نیز با این تغییر در خطر هستند.

تلاش‌های آلمان و ناکامی بریتانیا

به اینتل 11 میلیارد دلار یارانه از سوی دولت آلمان برای ساخت دو کارخانه نیمه هادی پیشنهاد شده است که صدراعظم اولاف شولتز آن را بزرگترین سرمایه گذاری مستقیم خارجی در تاریخ آلمان خواند. تامین مالی تعهد شده دولت به طور قابل ملاحظه ای بیشتر از بودجه سالانه وزارت تجارت و صنعت سنگاپور است.

لارنس وانگ، معاون نخست وزیر در یک گردهمایی سیاسی اخیر به حامیان خود گفت: «اجازه دهید به صراحت به شما بگویم: ما نمی توانیم از پسربچه های بزرگ پیشی بگیریم.

پت گلسینگر، مدیرعامل اینتل و اولاف شولز، صدراعظم آلمان در ماه ژوئن قراردادی را برای ساخت دو کارخانه نیمه‌هادی در آلمان امضا کردند.

برای بسیاری از شرکت‌های فناوری که در بریتانیا پرورش یافته‌اند، رشد در جای دیگری نهفته است. استارتاپ بریتانیایی فناوری باتری Nexeon که فناوری خود را در نزدیکی آکسفورد با کمک بودجه دولت توسعه داد، سال گذشته بیش از 200 میلیون دلار جمع آوری کرد. اولین کارخانه تجاری آن در کره جنوبی و احتمالاً پس از آن یک کارخانه در آمریکای شمالی خواهد بود.

اسکات براون، مدیر اجرایی Nexeon، گفت: «متاسفانه این شرکت امیدی به حمایت بیشتر دولت بریتانیا از صنعت باتری ندارد.»

AMTE Power، یکی از معدود تولیدکنندگان باتری خانگی در بریتانیا، گفته است که با توجه به تفاوت یارانه‌های پیشنهادی در ایالات متحده و اروپا، ممکن است در برنامه‌های خود برای ایجاد یک کارخانه پیشنهادی 200 میلیون دلاری در اسکاتلند تجدید نظر کند. Arrival، یک استارت‌آپ خودروی الکتریکی، سال گذشته اعلام کرد که می‌خواهد تولید خود را به جای بریتانیا در ایالات متحده متمرکز کند، و دلیل آن معافیت‌های مالیاتی است.

ایالات متحده که به عنوان بخشی از قانون کاهش تورم، 369 میلیارد دلار مشوق و بودجه برای انرژی پاک ارائه می‌دهد، شاهد سرمایه‌گذاری بادآورده خارجی است. شرکت‌های کره‌ای هیوندای و ال‌جی اعلام کردند که یک کارخانه باتری 4.3 میلیارد دلاری در گرجستان تاسیس می‌کنند. پاناسونیک ژاپن در حال ساخت کارخانه ای در کانزاس است.

کارگران محل کارخانه باتری پاناسونیک 

جهانی‌سازی در حال رها شدن

مسابقه یارانه نشان دهنده یک قدم دور شدن از یکپارچگی اقتصادی است که برای چندین دهه موانع تجارت و سرمایه‌گذاری بین کشورها را از بین می‌برد.

جهانی شدن، کشورهای سابقا فقیر مانند کره جنوبی و تایوان را به اقتصادهای پیشرفته تبدیل کرد و صدها میلیون نفر را از فقر نجات داد. مصرف‌کنندگان غربی به وفور کالاهای مصرفی مقرون به صرفه و استاندارد زندگی بالاتری داشتند. پیشرفت‌های فناوری و ایده‌های مدیریتی جدید نیز در کنار کالاها و منابع مالی آزادانه‌تر بین کشورها حرکت می‌کردند.

این مدل هزینه‌های گزافی نیز داشت. جوامعی که زمانی پر رونق در ایالات متحده و اروپای غربی بودند، با انتقال مشاغل تولیدی به آسیا یا کشورهای شوروی سابق، از بین رفتند. نگرانی‌های زیست‌محیطی چون اقتصاد جهانی منابع طبیعی بیشتری مصرف می‌کرد، رشد کرد. برخی از اقتصادها با حملات بی‌ثبات‌کننده فرار سرمایه مواجه شدند، زیرا پول خارجی به داخل و خارج هجوم می‌آورد.

اقتصاددانان می‌گویند که رفع این ادغام جهانی - چه به دلایل امنیت ملی، رقابت ژئوپلیتیکی یا نگرانی‌های زنجیره تامین - با مشکلات خاص خود همراه است. به خصوص در معرض خطر، اقتصادهای کوچکتر و در حال توسعه‌ای هستند که اگر بخواهند راه خود را به سمت رفاه بیشتر ادامه دهند، نیاز به دسترسی به بازارهای جهانی دارند.

یک کارگر در یک کارخانه فرآوری نیکل که توسط هاریتا در اندونزی اداره می‌شود. اندونزی امیدوار است منابع نیکل خود را به یک صنعت باتری پیشرو در جهان تبدیل کند.

اندونزی می‌خواهد تا منابع نیکل فراوان خود را به یک صنعت باتری پیشرو در جهان تبدیل کند. اما قوانین ایالات متحده که به عنوان بخشی از IRA وضع شده است، یارانه برای باتری های EV که حاوی مقادیر زیادی مواد معدنی هستند از کشورهایی که شرکای تجارت آزاد آمریکا نیستند را رد می کند. اندونزی از جمله آنهاست.

برندگان نظم نوین 

ایالات متحده به عنوان یک پیشرو در رقابت یارانه‌ها، رونق سرمایه‌گذاری را تجربه می‌کند. بر اساس داده‌های سازمان ملل متحد، ایالات متحده در سال گذشته حدود 22 درصد از سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی جهانی را به خود اختصاص داده است. این مقدار کمی کمتر از 26 درصدی است که در سال 2021 دریافت کرد، زمانی سرمایه‌گذاری جهانی پس از رکود در طول همه‌گیری برگشت، اما به طور قابل‌توجهی بیشتر از 13 درصدی است که در سال 2019 به دست آورد. هزینه ساخت و ساز مربوط به تولید در ماه مه 76 درصد افزایش یافت. داده‌های اداره سرشماری نشان می‌دهد که سال قبل، به نرخ سالانه 194 میلیارد دلاری تعدیل شده فصلی رسید.

در بریتانیا، بودجه Nexeon بر قدرت کیف پول ایالات متحده در کج کردن زمین بازی تأکید می‌کند. علاوه بر سرمایه خصوصی که در سال گذشته جذب کرد، Nexeon دو میلیون پوند به ارزش حدود 2.55 میلیون دلار از یک صندوق دولتی صنعت خودروهای برقی بریتانیا دریافت کرد.

هفته‌ها بعد، دو رقیب آمریکایی، Sila Nanotechnologies و Group14 Technologies، هر دو 100 میلیون دلار از وزارت انرژی تحت برنامه تامین مالی صنعت باتری که در قانون زیرساخت‌های سال 2021 معرفی شد، دریافت کردند. مانند Nexeon، این شرکت‌ها مواد مبتنی بر سیلیکون را برای استفاده در آندهای باتری برای بهبود عملکرد تولید می‌کنند.

کارگران در Wolfspeed، یک تولید‌کننده نیمه‌هادی در دورهام، نیویورک

گای دبل، معاون سابق بانک مرکزی استرالیا و اکنون مدیر صنایع آینده فورتسکیو، واحد انرژی سبز معدنچی فورتسکو متالز، معدنچی استرالیای غربی، گفت: این شرکت در حال جستجوی فرصت‌های سرمایه‌گذاری است و در حال حاضر ایالات متحده را محتمل‌ترین مکان به دلیل یارانه‌هایی می‌بیند که می‌تواند تا 60 درصد از قیمت یک پروژه را کاهش دهد.

اتحادیه اروپا بسته حمایتی خود را آماده می‌کند و محدودیت‌های یارانه‌ای را که کشورهای عضو می‌توانند به صنعت بدهند، کاهش می‌دهد. تا سال 2030، اتحادیه اروپا می خواهد 40 درصد از فناوری های کلیدی مورد نیاز برای انتقال سبز در این بلوک تولید شود، از جمله تجهیزات خورشیدی - بخشی که در حال حاضر تحت سلطه چین است - توربین‌های بادی و باتری ها.

مشکل بزگریت

تغییر در تجارت جهانی در یک زمان ناخوشایند برای بریتانیا اتفاق می‌افتد که پس از خروج از اتحادیه اروپا در سال 2020 در تلاش برای ترسیم مسیر جدیدی در اقتصاد جهانی است و این بدان معناست که دیگر دسترسی آسانی به بازار واحد غول پیکر خود ندارد.

طرفداران برگزیت می‌گویند که بریتانیا می‌تواند قراردادهای تجاری دوجانبه با دیگر کشورها منعقد کند و جهانی شدن را دوچندان کند. از آن زمان، شتاب تجارت آزاد متوقف شده و اکنون به نظر می‌رسد که در حال عقب‌نشینی است.

گرنوت واگنر، اقتصاددان اقلیمی در مدرسه بازرگانی کلمبیا، می‌گوید: «در زمان رای‌گیری برگزیت، هیچ‌کس فکر نمی‌کرد که ما شاهد تجدید حیات سیاست صنعتی در ایالات متحده باشیم.

اکنون، دولت بریتانیا با درخواست‌هایی از همه گوشه‌های اقتصاد این کشور مواجه است تا با استراتژی صنعتی احیاشده خود به چرخش مداخله‌جویانه در اقتصاد جهانی پاسخ دهد.

بخش خودروی بریتانیا اخیراً زمانی که مالک جگوار لندرور تصمیم گرفت کارخانه جدیدی برای تولید باتری‌های برقی در آنجا بسازد، تقویت شد، اما مقیاس کلی یارانه‌های سبز بسیار از ایالات متحده عقب است.

جرمی هانت، وزیر دارایی بریتانیا، تحت فشار است تا در پاسخ به چرخش مداخله‌جویانه در اقتصاد جهانی، یک استراتژی صنعتی تقویت‌شده را معرفی کند.

جرمی هانت، وزیر دارایی، قول داده است که در پاییز امسال از پاسخ بریتانیا رونمایی کند، اما انتظارات را کم‌اهمیت جلوه داده و گفته است که بریتانیا «در مسابقه یارانه‌ای جهانی با دوستان و متحدان خود دست‌به‌یقه نمی‌شود». او گفت که بریتانیا به دنبال هدف قرار دادن بودجه در مناطقی است که بریتانیا در آن مزیت رقابتی آشکاری دارد.

اتحادهای جدید

چاد باون، کارشناس سابق تجارت بانک جهانی، گفت: یک راه حل برای کشورهایی که نمی‌توانند رقابت کنند، نزدیک کردن شرکای تجاری ثروتمند و بهره‌مندی از سیاست های صنعتی خود است، همانطور که کانادا و مکزیک از طریق معامله تجارت آزاد خود با ایالات متحده انجام داده‌اند. 

سال گذشته، باحلیل لاهادالیا، وزیر سرمایه‌گذاری اندونزی، گفت اندونزی به دنبال تشکیل کارتل مشابه اوپک برای نیکل، ماده معدنی باتری که اندونزی بر تولید آن سیطره دارد است. یک سازمان تحت مدل اوپک سطوح تولید نیکل را با سایر صادرکنندگان بزرگ هماهنگ می کند تا از افزایش قیمت ها اطمینان حاصل کند.

نمایی از مجتمع فرآوری نیکل که اندونزی اداره می شود. اندونزی و زیمبابوه محدودیت‌هایی برای صادرات نیکل و سایر مواد معدنی وضع کرده‌اند

تحلیل‌گران در این طرح تردید دارند، تا حدی به این دلیل که دیگر تولیدکنندگان نیکل نمی‌خواهند شرکای تجاری قدرتمندی مانند ایالات متحده و چین را از خود دور کنند. ایده‌های مشابهی برای سازمانی مشابه اوپک متشکل از تولیدکنندگان لیتیوم توسط رهبران چپ‌گرا در آمریکای لاتین مطرح شده است، اما به اجرا گذاشته نشده است.

اندونزی و زیمبابوه محدودیت‌هایی را برای صادرات مواد معدنی مانند نیکل، بوکسیت و لیتیوم اعمال کرده‌اند، به همراه الزاماتی که شرکت‌های خارجی به عنوان شرط صادرات، تأسیسات فرآوری در این کشور ایجاد کنند.

سیمون اونت، استاد تجارت بین‌الملل و توسعه اقتصادی در دانشگاه سنت گالن در سوئیس، گفت: «من طرفدار این سیاست‌ها نیستم، اما به وضوح بسیار محبوب هستند. واضح است که قیمت‌ها را افزایش می‌دهد و عدم اطمینان و ریسک را زیاد می‌کند.