به گزارش اکوایران فولادسازی یکی از آلاینده‌ترین صنایع دنیا در زمینه انتشار آلاینده‌های کربنی تلقی می‌شود؛ توجه دنیا به کاهش انتشار آلاینده‌های کربنی باعث شده تا این صنعت نیز درصدد تغییر به سمت کاهش انتشار آلاینده‌ها برآید. درواقع مهم شدن هدف کربن صفر باعث شده تا تولید فولاد سبز در دنیا مورد توجه قرار گیرد و اهداف فولاد سبز چشم‌انداز عرضه را تغییر دهد. در شرایط کنونی فولادسازان از سوی ذی‌نفعان تحت فشار قرار دارند تا از میزان انتشار آلاینده‌های کربنی در مسیر تولید خود بکاهند.

کوره‌های قوس جایگزین کوره‌های بلند می‌شوند

تولید فولاد براساس کوره قوس‌ الکتریکی نسبت به تولید فولاد با کوره‌های بلند به کاهش قابل ملاحظه‌ای از میزان انتشار آلاینده‌های کربنی می‌کاهد. همین موضوع باعث شده تا ظرف سال‌های اخیر بر سهم تولید فولاد با کوره‌های قوس الکتریکی و براساس تمرکز بر استفاده از قراضه افزایش داشته باشد. برآورد می‌شود که میزان تولید فولاد در دنیا به روش کوره بلند تا 2050 به شکل سالانه 0.5 درصد کاهش یابد. در عین حال برآورد می‌شود که سالانه 2.3 درصد بر میزان تولید فولاد به روش کوره قوس الکتریکی افزوده شود.

مالان وو، مدیر تحقیقات وودمکنزی گفت: تا سال 2050، کوره‌های قوس الکتریکی 48 درصد فناوری تولید فولاد را به خود اختصاص خواهند داد، این در حالی است که کوره‌های قوس در سال 2021 حدود 30 درصد ظرفیت جهانی را در اختیار دارند.

تمرکز فولادسازان بر تولید به روش کوره‌های قوس الکتریکی، استفاده از هیدورژن برای احیا آهن و تولید آهن‌اسفنجی، افزایش استفاده از قراضه و استفاده از فرآیندهایی که به جذب کربن کمک می‌کنند باعث می‌شود که میزان انتشار آلاینده‌های کربنی صنعت فولاد تا اواسط قرن حدود 30 درصد نسبت به میزان فعلی کاهش داشته باشد.

در میان روش‌های فعلی، فولادسازی با کوره‌های قوس الکتریکی کمترین میزان انتشار آلایندگی را دارد. البته توسعه کوره‌های قوس باعث می‌شود که تقاضا برای قراضه‌های فلزی نیز افزایش پیدا کند. در عین حال توسعه فولادسازی با کوره‌های قوس نیاز به آهن‌اسفنجی را نیز افزایش داده و بنابراین باید منتظر توسعه  واحدهای احیا آهن باشیم. در حال حاضر بخش عمده واحدهای احیا فعال در دنیا بر مبنای گاز اکسیژن فعالیت دارند، استفاده از گاز هیدروژن باعث کاهش انتشار آلاینده‌های کربنی در این مسیر می‌شود.

پیش‌بینی می‌شود که صنعت فولاد، استفاده از هیدروژن در احیا آهن را از سال 2027 در مقیاس صنعتی آغاز کند و اتحادیه اروپا پیشتاز آن باشد. تولید فولاد مبتنی بر هیدروژن در نهایت 10 درصد از کل تولید فولاد یا 232 میلیون تن (میلیون تن) تا سال 2050 را به خود اختصاص خواهد داد. همچنین وود مکنزی پیش بینی می‌کند که 40 درصد فولاد تولید شده در جهان تا سال 2050 براساس آهن‌اسفنجی باشد.

چینی‌ها پیشرو در کاهش انتشار آلاینده‌های کربنی

وود مکنزی معتقد است: کاهش 30 درصدی انتشار کربن تا سال 2050 باعث افت 5 درصدی انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌شود.

انتشار گاز از کوره‌های بلند پیچیده است و جدا کردن کربن از آن‌ها چالش برانگیز است. با این وجود ما فرض می‌کنیم که پیشرفت‌های تکنولوژیکی و کارایی‌های انبوه باعث می‌شود که نرخ جذب کربن از کوره‌های بلند به حدود 20 تا 25 درصد در اقتصادهای پیشرفته مانند ایالات متحده و اتحادیه اروپا برسد.

در عین حال نرخ جذب را نیز می‌توان با افزایش اتکا به فناوری‌هایی مانند HIsarna و Corex، بهبود بخشید. این کار جداسازی کربن از سایر ناخالصی‌ها را آسان‌تر می‎کند. با این حال، این فناوری‌ها هنوز قابلیت تجاری خود را ثابت نکرده‌اند.

انتظار می‌رود چین در کاهش مطلق انتشار گازهای گلخانه‌ای پیشرو باشد. وود مکنزی تخمین می‌زند که انتشار گازهای گلخانه‌ای چین بین سال‌های 2021 تا 2050 به نصف خواهد رسید و بخش عمده‌ای از کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از کاهش تولید فولاد خواهد بود.

حرکت خلاف جهت کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه

اقتصادهای بالغی مانند ژاپن، کره، تایوان، اتحادیه اروپا، بریتانیا و ایالات متحده باید کارهای بیشتری برای مهار انتشار گازهای گلخانه‌ای انجام دهند؛ سهم این کشورها در تولید آلاینده‌های کربنی کمتر از سهم کشورهای درحال توسعه است و بنابراین کشورهای توسعه‌ یافته برای افزایش سهم خود در کاهش انتشار آلاینده‌های کربنی باید تلاش بیشتری داشته باشند. این اقتصادها با حفظ یا افزایش تولید فولاد خود، انتشار گازهای گلخانه‌ای را نزدیک به 50 درصد نسبت به سطح فعلی کاهش خواهند داد.

اما پیش‌بینی می‌شود که بر میزان انتشار آلاینده‌های کربنی از سوی هند و سایر کشورهای آسیای جنوب شرقی به استثنا چین افزوده شود. احتمالا این کشورها بر تولید فولاد به روش کوره بلند اضافه کنند که این موضوع باعث می‌شود میزان انتشار کربن رشدی 2 برابری داشته باشد. در عین حال انتظار می‌رود در نیمه دوم قرن بیستم کشورهای این منطقه به فکر کاهش انتشار آلاینده‌های کربنی بروند و مسیر سایر نقاط دنیا را پیش بگیرند.