نیل فرگوسن؛ چگونه ترامپ همه را گیج کرد؟

به گزارش اکوایران، قرار بود نزدیک باشد. شب انتخابات، به‌صورت میانگین، دونالد ترامپ فقط یک دهم درصد در نظرسنجی‌ها جلوتر بود. پروژۀ پنج‌سی‌وهشت می‌گفت ترامپ اندکی جلوتر است. پریدیکت‌ایت کامالا را جلوتر نشان می‌داد. یک نظرسنج معروف 80،000 شبیه‌سازی انجام داده بود و در اندکی بیش از 50 درصدشان هریس برنده می‌شد و در اندکی کمتر از 50 درصدشان ترامپ.

به نوشتۀ نیل فرگوسن در اسپکتیتور، و انتظار نتیجه‌ای نزدیک منطقی به نظر می‌رسید. به استثناء پیروزی‌های باراک اوباما، تمامی انتخابات ایالات متحده از سال 2000 به بعد نزدیک بوده‌اند. در دو مورد، 2000 و 2016، نامزد برنده، برندۀ رأی مردمی نشد، اتفاقی که از 1888 و پیروزی بنجامین هریسون بر گروور کلیولند تکرار نشده بود.

اما اصلاً نزدیک نبود -و به این ترتیب ترامپ دستاورد کلیولند در سال 1892 را تکرار کرد و مثل او نخستین رئیس‌جمهوری شد که میان دور دوم ریاست‌جمهوری و دور اولش فاصله بود.

اگر اوضاع سیاسی آمریکا عادی بود، هیچ تردیدی دربارۀ پیروزی ترامپ مطرح نمی‌شد. تقریباً در همۀ مسائل مهم، همیشه خیلی جلوتر بود. برای رأی دهندگان عادی، اقتصاد به روشنی نگرانی شمارۀ یک‌شان بود. اگرچه سقط جنین، مسئلۀ اصلی هریس، در بعضی از نظرسنجی‌ها از مهاجرت پیشی گرفته بود، بسیار کم‌اهمیت‌تر از تورم بود، گناهی که رأی دهندگان نمی‌توانستند دولت جو بایدن را بابتش ببخشند -و هر چه که باشد هریس هم به آن دولت تعلق داشت. حالا هریس به فهرست معاون اول‌هایی پیوسته که نتوانستند رئیس‌جمهور شوند، مانند هیوبرت هامفری و ال گور.

آنچه سیاست آمریکا را غیرعادی می‌کند این است که حزب‌گرایی شبیه فرقه‌گرایی شده است. البته من را به یاد بزرگ شدن در گلاسکو می‌اندازد، جایی که درگیری‌های قبیله‌ای -که همۀ جنبه‌های زندگی را در دست داشتند- بین کاتولیک‌ها و پروتستان‌ها وجود داشت.

بر اساس نظرسنجی که در سال 2023 در نیوزویک منتشر شد، 5/21 (بیست و یک و نیم) درصد از شهروندان ایالات متحده فقط با کسی قرار می‌گذارند که دیدگاه‌هایی شبیه خودشان داشته باشند، در حالی که این عدد در نمونۀ آماری گسترده‌تر و جهانی‌اش 7/14 (چهارده و هفت دهم) بود. نظرسنجی سال 2021 از دانشجویان که در واشنگتن پست منتشر شد، دریافت که 71 درصد از دموکرات‌ها با افراد دارای دیدگاه مخالف قرار نمی‌گذارند. احزاب شبیه فرقه شده‌اند، تازه اگر اجتماعاتی ایمانی نشده باشند. به گفتۀ نیویورک تایمز «6 درصد یا مقدار کمتری از ازدواج‌ها بین یک دموکرات و یک جمهوری‌خواه اتفاق می‌افتد.»

در چنین فضایی، پذیرفتن واقعیت‌های سادۀ جذابیت ترامپ برای دموکرات‌ها بسیار دشوار است -جذابیتی که بسیار فراتر از پایگاه سفیدپوست آمریکای میانه می‌رود. در روزهای آخر حتی داشتم نگران می‌شد که ترامپ ببازد و برای این نگرانی دو دلیل داشتم.

ممکن است انتظار داشته باشید که نامزد محافظه‌کار پیرتر، در میان افراد بالای 65 سال محبوبیت داشته باشد. اینطور نبود. یک نظرسنجی تازۀ اِی‌بی‌سی نیوز نشان داد که در میان رأی دهندگان بالای 65 سال، هریس پنج درصد جلوتر است -تغییری ده درصدی نسبت به سال 2020. نظرسنجی نهایی نیویورک تایمز/سینا کالج در میان افراد بالای 65 سال که جمعیت 27 الی 33 درصدی از رأی دهندگان ایالت‌های چرخشی را تشکیل می‌دهند، هریس و ترامپ را شانه به شانه نشان داد. به گفتۀ فاکس نیوز، در پنسیلوانیا -مهم‌ترین ایالت محل نزاع- در میان پیرها، ترامپ پنج درصد عقب بود.

ترامپ در فاز آخر کارزارش دو خطر را به جان خرید. در 4 سپتامبر به باشگاه اقتصادی نیویورک گفت «به پیشنهاد ایلان ماسک که کاملاً از من حمایت کرده است، یک کمیسیون کارآمدی دولت را به وجود می‌آورم و آن را موظف می‌کنم که بازرسی کامل مالی و اجرایی از تمام دولت فدرال به عمل بیاورد و پیشنهادهایی برای اصلاحات چشمگیر ارائه دهد.» در پایان اکتبر، ماسک دربارۀ وزارت کارآمدی دولت صحبت می‌کرد که 2 میلیارد دلار از بودجۀ فدرال می‌کاست. فکر نمی‌کنم هیچ چیزی مثل این بتواند بازنشستگان پنسیلوانیایی را بترساند. 2 تریلیون دلار بسیار نزدیک به مجموع هزینۀ تأمین اجتماعی و درمان است، برنامه‌هایی که بسیاری از افراد مسن آمریکا به آنها وابسته‌اند.

با خودم فکر کردم تصمیمی که درست به همین اندازه نگران کننده است، تصمیم ترامپ برای پیوستن به نامزد ریاست‌جمهوری سابق رابرت اف. کندی بود، مردی که با واکسن‌های کوویدی که در سال 2021 جان بسیاری از رأی دهندگان مسن را نجات داد مخالفت کرد. ترامپ گفت «دستش را در حوزۀ سلامت باز می‌گذارم. دستش را در حوزۀ غذا باز می‌گذارم. دستش را در حوزۀ دارو باز می‌گذارم. گفتم می‌تواند ... هر کاری دلش می‌خواهد بکند. می‌خواهد واکسن‌ها را بررسی کند. همه چیز را می‌خواهد. فکر می‌کنم خیلی خوب است.» واقعیت: 93 درصد از آمریکایی‌های 65 و بالای 65 سال کاملاً در برابر کووید واکسینه شده‌اند که بسیار بالاتر از دیگر گروه‌های سنی است.

در این فضا، تجمع مدیسون اسکوئر ترامپ در 27 اکتبر برایم مثل عملی گستاخانه بود. از هالک هوگان که تی‌شرتش را پاره کرد تا تونی هینچ‌کلیف کمدین که پورتو ریکو را «یک جزیرۀ زبالۀ شناور در میانۀ اقیانوس» توصیف کرد، همه چیز شبیه از خود راندن رأی دهندگان مردد بود.

اما هیچ کدام از این‌ها اهمیتی نداشت. جالب است که بررسی کنیم چرا اینطور نشد. درست است، بایدن با گفتن اینکه ««تنها زباله‌ای که در آن بیرون می‌بینم، طرفداران {ترامپ} است» به جبران آسیب پورتو ریکو کمک کرد. اما کارزار ترامپ از فرصت استفاده کرد. ترامپ را پشت کامیون جمع‌آوری زباله نشاندند و در تجمع گرین بِی در ویسکانسین هم جلیقۀ قرمز پاکبان‌ها را به تن کرد. کارزار ترامپ واقعاً سریع عمل کرد.

این را بگذارید کنار روش کارزار هریس که حاضر نبود به سؤالات مربوط به مواضع سیاسی نامزدش پاسخی بدهد. طی چند ماه گذشته، وب‌سایت خبری آکسیوس دیدگاه‌های هریس دربارۀ مسائل بسیاری را پرسید، از مجازات اعدام تا حقوق مهاجران غیرقانونی که در کودکی به ایالات متحده آورده شده بودند. در تمامی این موارد، پاسخی که گرفتند این بود: «نظری نمی‌دهیم.»

دستگاه دموکرات‌ها مهیب به نظر می‌رسید. به گفتۀ گالوپ، در چند هفتۀ اخیر، کارزار هریس با بیش از دو پنجم رأی دهندگان تماس گرفت در حالی که این عدد برای کارزار ترامپ فقط کمی بیشتر از یک سوم بود. با 58 درصد از دموکرات‌ها از جانب تیم هریس تماس گرفته شد؛ این عدد برای جمهوری‌خواهان و تیم ترامپ 40 درصد بود. 

اما معلوم شد کارزار هریس که از تأمین مالی بسیار بهتری هم برخوردار بود، منابع را با رویکرد تفنگ ساچمه‌ای هدر داد و با رأی دهندگانی تماس می‌گرفت که نه می‌توانست آنها را قانع کند و نه در ایالت‌های کلیدی هستند. پیام‌های متنی که خود من گرفتم و گفته می‌شد از طرف خود هریس هستند، بسیار بیشتر از ترامپ بود. پیام آخر اینطوری شروع می‌شد «نایل، کامالا هریس هستم. به این دلیل به تو پیام داده‌ام که یکی از سرسخت‌ترین حامیانم هستی.» نمی‌دانم کارزار هریس از چه هوش مصنوعی استفاده کرده است اما اگر من را در این دسته قرار می‌دهد، حتماً مشکل توهم دارد.